ยากับแอลกอฮอล์

ณ โรงเตี๊ยมชานเมือง ที่บรรดาสหายมาร่ำสุรา

"วันนี้ ข้าขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงพวกท่าน ด้วยคบค้ากันมานาน ข้านับถือท่านยิ่งนัก" ก๊วยเจ๋ง วีรบุรุษชาติอินทรีกล่าวขึ้นเสียงดัง ท่ามกลางเหล่าจอมยุทธ์ที่ตอนนี้ล้วนแต่เหล่านั้ง เคียวห่วย ทั้งสิ้น

"ข้ายินดียิ่งนัก ลูกเขยข้า เอ้า..มื้อนี้ ใครไม่เมาไม่นับถือ " อึ้งเอี๊ยะซือ จอมมารบูรพายิ้มในใจ เหล้าฟรีเฟ้ย สบาย ลาภปาก
" ว่าแต่ อย่าดึกมากนะ ข้าน่ะต้องรีบกลับ เมียดุชิกหัย นี่กว่าจะอ้างออกมาได้" อั้งชิกกง ผู้ที่ดำรงตำแหน่งรองประธานพรรคยาจกมานาน หลังจากแต่งงานแล้วประธานตัวจริงได้ยึดอำนาจเสียสิ้น ไม้ตีสุน้งสุนัข ตอนนี้เอาไปขายต่อแปรสภาพเป็น ปราด้า ไปเรียบร้อย

  "ฮ่าๆๆ มันต้องอย่างนี้สิ ยามศึกเรารบ ยามสงบเมายับ" จิวแป๊ะทงหัวเราะชอบใจ หันมาสั่ง ..."เสี่ยวเอ้อ..เสี่ยวเอ้อ  เออ เอ็งนั่นแหละ จะหันไปมองใครอีก เอาเหล้ามาสามไห เบียร์สี่โถ โซดาเย็นๆ และกุ้งแห้ง มันทอดมาแกล้มหน่อยนะ "
   จิวแป๊ะทง ล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อ ..หยิบห่อกระดาษมีตัวอักษรเขียนไว้ด้วยลายพู่กันอันวิจิตรว่า warfarin (3mg) 1 tab po hs ...ทันใดนั้นก็มีสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น  ทุกคนนิ่งเงียบ บรรยากาศเงียบกริบ

ฟิ้วววว ฉึกกก มีดสั้นเล่มหนึ่งบินแหวกอากาศมา ปักที่กลางห่อกระดาษที่จิวแป๊ะทงหยิบออกมา !!!

"ลี้คิมฮวง !!" เสียงตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน  แต่หาปรากฏผู้ขว้างมีดไม่

  อึ้งเอี๊ยะซือ ลุกขึ้นเกรี้ยวโกรธมา "ใครกัน อย่าทำเป็นหมาลอบกัด ออกมาเดี๋ยวนี้"
  จิวแป๊ะทงเสริม "ใช่ นี่แค่ข้าจะกินยาเท่านั้น ลักลอบทำกระทั่งผู้เฒ่าบาดเจ็บ เจ้าไม่ใช่ผู้ชาย"

   อั้งชิกกง สะกิดสองเฒ่าให้หยุด บอกว่า "ท่าทางไอ้ก๊วยมันจะโกรธจัดเลยนะ นี่สั่นเทิ้ม ทั้งๆตาหลับ ที่มันหมัดเมานี่นา หมัดเมาในตำนาน"

  ก๊วยเจ๋งนั่งพิงเสา คำรามฮื่อๆ ทั้งๆที่คอตก ท่าทางเมาสุดขีด แล้วพูดว่า "เฒ่าทารก ท่านอย่าเพิ่งสำคัญผิดไป ข้าว่าบุรุษนิรนามน่าจะช่วยท่านมากกว่า เขาเพิ่งหยุดยั้งท่านจากการกินยา พร้อมกับดื่มเหล้า"
   สองเฒ่ายืนอึ้ง " ท่านรู้ได้เช่นไร"

  ก๊วยเจ๋งตอบทั้งๆที่คอตก "ท่านดูที่ด้ามมีด มันสลักไว้ว่า..อายุรศาสตร์ ง่ายนิดเดียว..ข้าเคยได้ยินชื่อมานาน เขาจะอยู่ในเงามืดคอยช่วยเหลือคนที่กำลังหลงผิด นี่แสดงว่าเขากำลังห้าม ไม่ให้ท่านดื่มสุราพร้อมกินยาแน่แท้"
   อั้งชิกกงเสริม " เมียข้าก็เคยห้าม สมัยก่อนข้ากินยานอนหลับ ยาซึมเศร้า เมียข้าบอกว่า กินพร้อมกินเหล้า เดี๋ยวก็หลับเป็นตาย แหม..ข้านี่แอบวางยาหลายหน ไม่เห็นมันจะตาย"

  ก๋วยเจ๋งกล่าวต่อ " ท่านผู้เฒ่า อันสุรานี้มิควรดื่มพร้อมโอสถทั้งหลาย ด้วยว่าการดื่มสุราในระยะแรกๆ หรือ ดื่มพร้อมกินโอสถนั้น ตัวยาอาจมีข้างเคียงมากขึ้นได้ เพราะยากับเหล้า มักจะถูกทำลายที่ตับตำแหน่งเดียวกัน พอมันทำลายเหล้า มันก็ไม่ทำลายยา ยาเลยออกพิษมาก เช่น วาร์ฟาริน เลือดก็จะออกท่วม ยาแก้แพ้ ยาจิตเวชรักษาอาการซึมเศร้า พวกนี้จะซึมมาก เรียกว่าปางตาย ยาฆ่าเชื้อ metronidazole นี่อ้วกขาดใจเลย"
  จิวแป๊ะทง กับ อึ้งเอี๊ยะซือ ยืนมองตากันปริบๆ หมัดเมาสำนักไหนวะ

  ก๋วยเจ๋งพูดต่อ "หึหึ ท่านอย่าเพิ่งสงสัยในตัวข้า นี่คือหมัดเมาขั้นเทพ รุ้ทะลุปรุโปร่งถึงพยาธิกำเนิดโรค  ต่ออีกนิด ส่วนการดื่มสุรามาเป็นเวลานาน ตับอักเสบตับแข็ง ยาต่างๆจะถูกทำลายในกลไกอื่นๆ กลไกสำรอง หรือสร้างกลไกใหม่เป็นการต่อสู้ของร่างกาย ทำให้ยาออกฤทธิ์น้อยลงได้ เช่นยาโรคหัวใจโพรพาโนลอลที่จะออกฤทธิ์น้อยลง  ลดการออกฤทธิ์ของยาวัณโรคไรแฟมปิซินได้ วัณโรคก็จะไม่หายหรือดื้อยาได้ "
  อั้งชิกกง หรี่ตาดู "ก๊วย ถามจริง มั่วป่าววะ พวกข้าไร้ซึ่งความรู้ ข้าจะทราบอย่างไรว่าเจ้าไม่หลอกข้าเพียงเพื่อจะประหยัดค่าเหล้า"
  "เฮ้ย...ใช่เลย หัวหน้าพรรค" จิวแป๊ะทงสนับสนุน

  ก๊วยเจ๋งงึมงำๆ เสียงไม่ชัด บอกว่า "คัมภีร์ ปฏิกิริยาเหล้ากับยา ข้าส่งไลน์กลุ่มเรียบร้อยแล้ว..ปิ๊ง https://pubs.niaaa.nih.gov/publications/aa27.htm  หรือที่นี่
https://pubs.niaaa.nih.gov/publications/medicine/harmful_interactions.pdf
ข้าว่า มันแค่ต้องการเตือนท่าน เฒ่าทารก ว่าอย่ากินยาพร้อมเหล้า มันไม่ดีอาจเกิดอันตร ตระ ตระ รายยย  อะเฮื้อออ"

  แล้วก๊วยเจ๋งก็ทรุดตัวลง อึ้งเอี๊ยะซือ ปราดเข้าไปประคองลูกเขย เดินลมปราณเจ็ดคาบสมุทร ด้วยกลัวบุตรสาวจะเป็นม่าย สักพักก๊วยเจ๋งก็ตื่น พร้อมกับบอกว่า ตัวเองเมาหลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย แถมยังเจ็บแปลบๆที่ต้นคออีกด้วย
   จิวแป๊ะทงกล่าวว่า "ไม่ว่าเจ้าของมีดนี้จะเป็นใคร แต่วันนี้ท่านได้สอนพวกเราอย่างดี และขอบคุณเจ้ามากก๊วยเจ๋งที่ไปหาอ้างอิงดีๆ ที่พวกเราควรรู้กัน และเตือนว่า ยาไม่ควรกินพร้อมหรือเวลาใกล้เคียงกับแอลกอฮอล์
  ก๊วยเจ๋ง...นี่กรูทำอะไรไปเนี่ย

บทส่งท้าย....
  เสี่ยวเอ้อ พยุงก๊วยเจ๋งไปนอน ก่อนจะออกมาจากห้อง เขาดึงเข็มยาสลบเล็กๆออกมาจากคอก๊วยเจ๋ง นำมาใส่ติดตั้งไว้ในปืนยาสลบที่ทำเป็นรูปนาฬิกาข้อมือ รวมทั้งเก็บเครื่องเปลี่ยนเสียงรูปหูกระต่ายเอาไว้อย่างมิดชิด เก็บมีดสั้นด้ามนั้นเหน็บที่ซองข้างเอว
   ภายใต้เสื้อคลุมเสี่ยวเอ้อ และผ้าเช็ดโต๊ะที่พาดบ่า ปรากฏเป็นเสื้อยืดสีขาว หน้าอกมีลายสกรีนด้วยตัวอักษรสีน้ำเงินว่า "อายุรศาสตร์ ง่ายนิดเดียว"