ณ ตำบลอันไกลโพ้น
"กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้อง ญาติโยม ผู้มีจิตกุศล ปีนี้งานบุญกฐินบ้านเรา จัดอย่างยิ่งใหญ่ครับพี่น้อง มีโรงทานมากมาย ท่านใดมาถึงแล้ว กินข้าวกินน้ำกันก่อน อีกสักครู่เราจะได้ตั้งขบวนแห่กฐินสามัคคีให้กับวัดของเรา เชิญครับ ส่วนท่านที่มีจิตศรัทธาก็มาทำบุญได้ที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ตรงหน้างานนี้ได้ครับ" เสียงประกาศของโฆษกประจำสำนัก อบต. กล่าวเสียงใสด้วยความอิ่มบุญ
บรรดาชาวบ้านต่างเดินทางทยอยกันเข้ามา ถือข้าวของมาทำบุญ จัดของจัดรูปขบวน แตรวงของโรงเรียนประจำอำเภอเริ่มเข้าแถว
"เอ้า เจ้าภาพหลัก มาอยู่หัวขบวนด้วย ได้ยินเสียงพี่มาร์คแล้วก็มาที่หัวขบวนด้วย" โฆษกประกาศเสียงดัง นั่งพากษ์อยู่ในเต้นท์
"นี่เธอ อีตาโฆษกนี่ชื่อมาร์คเหรอ ชื่อฝรั่งเลย หน้าก็เลี้ยมเหลี่ยม" คุณมิว มาเที่ยวงานกฐินบ้านเพื่อนเป็นครั้งแรก ถามนังเย็น เพื่อนสนิท
นังเย็น ทำหน้าสุดเซ็ง มองบน "โอ๊ย มันชื่อบักจอบ เพื่อนกับฉันตั้งแต่เด็กประถม แต่มันชอบให้เรียกว่า มาร์ค"
น้องมิวทำหน้างง "ทำไมล่ะ ไม่ชอบชื่อบักจอบรึ"
นังเย็นหัวเราะ "เปล่า มาร์คนะ คือ มัคทายก มาร์ก คะ ทา ยก ตำแหน่งของเขา"
น้องมิวแอบยิ้ม "ตลกดี ท่าทางจะอารมณ์ดี"
"เอ้า ๆ ยืนคุยกันอยู่นั่นแหละ ขบวนเริ่มแล้ว อย่าเหยียบเท้ากันนะพี่น้อง เดินดี ๆ เอาสามรอบ อย่าเกิน อย่าขาด โบราณไม่ถือหรอก แต่เดี๋ยวแตรวงเขาจะเมื่อย" อีตาโฆษกประกาศต่อไป
"เอ้า ไอ้พวกหนุ่ม ๆ รำวง รำเฉย ๆ อย่าเพิ่งกินเหล้า แหม่ ไม่ได้ทีเดียว รำปั๊บกินปุ๊บ เดี๋ยวก่อน รอพิธีเสร็จก่อน"
พวกหนุ่ม ๆ สาว ๆ ในหมู่บ้านยิ้มและหัวเราะคิกคักและรำขบวนต่อไป โดยโฆษกก็พากษ์ตลอดเวลา บ่นทุกอย่าง ซึ่งทุกคนก็รู้สึกว่าสนุกสนานและมีสีสันมาก แต่ไม่ใช่กับตาแย้ม !!
ตาแย้มแกเป็นคนใจบุญ งานกุศลช่วยมิได้ขาด แกมีรายได้ไม่มากจากการรับจ้างทั่วไปและเลี้ยงกบ หลังจากที่แกตกต้นไม้ตอนไปรับจ้างตัดไม้เมื่อสองปีก่อน ต้องรับการผ่าตัด แกก็ทำงานได้ลดลง บางครั้งไม่มีค่ารถไปติดตามที่จังหวัด เป็นความลำบากอย่างยิ่งของชาวบ้านแถบนี้ แต่สำหรับงานกฐินตำบล แกมาช่วยเต็มที่ทั้งวันทั้งคืน ตั้งแต่เริ่มจัดงาน
ตาแย้มก็เข้าร่วมเดินพร้อมแบกไม้กวาดที่ญาติโยมมาถวายวัด สักพักแกก็เริ่มเดินเซ ๆ ไปชนคุณมิว คุณมิวไม่ได้คิดอะไร คิดว่าแกอาจจะเมา จึงถอยหลบ แต่อีตาโฆษกประกาศเสียงลั่น
"อ้าว ตาแย้ม แกเดินดี ๆ สิ ไปชนคุณผู้หญิงได้ไง เอ๊...ไม่ได้สิ" แต่สายตาของอีตาโฆษกแอบมองคุณผู้หญิงผิวดียิ้มสวยจาก กทม.
"ว้ายย !!!" เสียงคุณมิวดังขึ้นพร้อมกับเสียงล้มลงของตาแย้ม
ภาพที่เห็นคือตาแย้มล้มลง ร่างกายสั่นกระตุก ตาเหลือกขึ้นบน น้ำลายฟูมออกมา และเหมือนมีฉี่ราด ทุกคนตะลึง และถอยห่างออกจากตาแย้มกันหมด
ทิดป๋อม เดินเข้ามาง้างมือ จับคอของตาแย้มและตะโกนว่า "ทิดตู๋ มาช่วยหน่อย ไปหยิบช้อนมางัดปากตาแย้มเร็ว เดี๋ยวกัดลิ้นขาดพอดี"
"หยุดเลย ! พวกสู อย่าหาทำ" เสียงพี่มาร์ค โฆษกเจ้าเดิมตะโกน
"ทิดป๋อม เข้าไปจับตาแย้มนอนตะแคง ไม่ต้องไปงัดมือเด้อ เดี๋ยวข้อเคลื่อนหมด ส่วนทิดตู๋ เจ้าประคองหัวตาแย้มไว้ นั่นแหละ กดต่ำลงนิดนึง จับตะแคงด้วย เอาผ้ารองหัวด้วย น้ำลายน้ำมูกจะได้ไม่ไหลลงคอ" พี่มาร์คังไขว่ห้างพากษ์สั่งการอย่างสบายอารมณ์ พร้อม ๆ กับกลุ่มขบวนแห่ก็แหวกออก ให้พี่มาร์คมองเห็นตาแย้มถนัด ๆ
"ดีแล้ว พี่น้องก็ถอยออกมา อย่าไปมุง อากาศมันไม่ไหล เอ้า..บักหนูคือนั่งตะลึง ไปโทรเรียกรถฉุกเฉินมา 1669" เสียงใส ผ่านไมค์ เหมือนเสียงคำสั่งทรงพลังที่ทุกคนทำตาม
"บักจอบ เอ้ย..พี่มาร์ค ตาแย้มยังเกร็งอยู่เลย" ทิดป๋อมตะโกนสวนขึ้นมา
"จับไว้อย่างนั้นแหละ เดี๋ยวก็หยุด นั่น ๆ หยุดแล้ว จำไว้เด้อพวกสู เจอใครเป็นลมชัก ไม่ต้องไปงัดไปง้าง อย่าเอาอะไรเข้าปาก เขาชักแป๊บเดียว เราไปจัดท่าให้ตะแคง หน้าตะแคง หัวลงต่ำ กันการสำลัก และอย่าให้หัวกระแทก เดี๋ยวเขาก็หยุด แล้วเรียกรถพยาบาลฉุกเฉิน ถ้าไม่หยุดเดี๋ยวหมอเขามาจัดการ" พี่มาร์คยืนมองแล้วนั่งลง หยิบน้ำมะตูมของโปรดขึ้นมาจิบ
"ทิดป๋อม ทิดตู๋ แล้วก็พวกหนุ่ม ๆ ช่วยกันอุ้มตาแย้มไปบนศาลา แม่ใหญ่อ๋อ ช่วยเป็นธุระเช็ดหน้าเช็ดตา เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว" เสียงดังจากเครื่องไฟดังต่อเนื่อง
"พวกเราก็แห่กันต่อได้ ส่วนคุณผู้หญิงผู้งามแขกของบ้านเรา ผมขอโทษแทนตาแย้มด้วยนะครับ อย่างไรก็ขอให้สนุกกับงานบุญของบ้านเราครับ" พี่มาร์คไม่พูดเปล่า ขยับตา ยักคิ้ว ข้างเดียวด้วย ฮั่นแน่
หลังถวายกฐินและพระสวดจบ ...
พี่มาร์คเตรียมตัว ล้างหน้าล้างตา หวีผมเสยและปัดแสกกลางตรงเป๊ะ หยิบแป้งเด็กขึ้นมาผัดหน้า ขยับเสื้อลายดอก รัดผ้าขาวม้าที่คาดเอวให้แน่น ถือน้ำมะตูม โอท็อปตำบลของเขาเอง ตั้งใจไปฝากน้องมิว
ปัง...เสียงแก้วน้ำสีเขียวกระแทกกลางโต็ะ นังเย็นนั่นเอง
"เย็น นี่อะไร ..คุณผู้หญิงฝากมาให้ฉันรึ" พี่มาร์คหรือบักจอบของเรายิ้มแก้มแทบแตก
"เปล่า ฉันเอามาให้เอง นี่เขาเรียก น้ำใบบัวบก กินแก้ระกำช้ำ เผื่อมีคนอกหักผ่านมา" นังเย็นกล่าวแบบมีเลศนัย
"แกกำลังจะเอาน้ำมะตูมไปฝากเขาใช่ไหม ไอ้จอบ มุกเดิมตลอด แต่แกกินน้ำใบบัวบกไปเหอะ อ้อ..คุณมิวน่ะ เขามากับคู่หมั้นเขา กำลังจะแต่งงาน อย่าคิด อย่า คู่หมั้นเขาเป็นหมอ เป็นแอดมินเพจการแพทย์ด้วย หน้าหนุ่มฟ้อเชียว ฮ่า ๆ ไปล่ะ เพื่อนหวังดีกับเพื่อนนะเฟร้ย ถึงมาบอก"
นังเย็นเดินจากไป พร้อมน้ำใบบัวบกหนึ่งแก้ว และรอยร้าวแหลกเหลวของใจชาย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น