"ออเจ้าโล้สำเภาเป็นฤาไม่" พ่อเดชพูดด้วยแววตากรุ้มกริ่ม หน้าแดงระเรื่อ กลางดึกสงัดในเรือนหลังงาม ที่พายุฝนกำลังกระหน่ำอยู่ด้านนอก
"โล้สำเภาหรือเจ้าคะ" แม่หญิงผักกระเฉด ทำเอียงอายตามตำราเล่มเกวียนที่เก้าสิบสอง 'หิวแค่ไหนก็ไว้ท่าไว้นะลูก อย่าประเจิดประเจ้อ' แม่หญิงผักกระเฉดท่องได้แม่นยำ ตำราของแม่ซูซี่ สุดยอดนางในแห่งอาณาจักร บอกเล่ากันมายุคต่อยุค
พ่อเดชเริ่มแล้ว มือเริ่มไม่อยู่สุข เปะปะโดนนั่นโดนนี่ ผักกระเฉดก็ปัดป้องพองาม เอามือไปปัดผ้านุ่งตัวเองให้ปมคลายออก (แต่บอกเลยว่าเนียน เรียนจากตำราแม่ซูซี่) ...แต่ทันใดนั้นเอง แม่ผักกระเฉดก็นึกได้ถึงเรื่องราวเมื่อบ่าย
เราย้อนกลับไปเมื่อตอนบ่าย .... แม่หญิงผักกระเฉด แอบไปวางลอบดักปลาที่ชายทุ่ง หิวปลาร้ามานานแล้วตั้งแต่ย้อนเวลามานี่ กินอะไรก็ไม่แซ่บ อาหารชาววังนี่ไม่มีปลาร้าปลาแดก กระเฉดอยู่ยากค่ะ อย่ากระนั้นเลย ลงมือทำกินเอง สบายใจสั่งบ่าวไพร่มันก็ไม่เอาปลาร้ามาต้มสุก แทนที่จะได้น้ำปลาแดก จะโดนพยาธิใบไม้ในตับแดกเสียก่อนน่ะสิ
ขณะที่แม่หญิงผักกระเฉดกำลังวางลอบ ก็ได้ยินเสียงพ่อเดช หรือ หมื่นสุนทรเทวา พระเอกของเรา หน้าหล่อ กล้ามเป็นมัด ซิกซ์แพ็กแน่น เป้าตุง แม่ผักกระเฉดก็เลยย่องไปแอบดู เห็นพ่อเดชกำลังคุยกับเพื่อนสามคน ผักกระเฉดจำสามคนนั้นได้ ขอเรียกชื่อสมมุติแล้วกันนะ เดี๋ยวเจ้าตัวเขาเสียหาย คือ ไอ้เจี๊ยบ 1, ไอ้เจี๊ยบ 2 และไอ้เจี๊ยบ 3 อย่าลืมว่านามสมมุตินะ
ไอ้เจี๊ยบ1 : พ่อเดช คืนนี้แหละฤกษ์ยามกามดี ข้าเห็นควรที่พ่อเดชจะย่องไปชวนแม่กระเฉดโล้สำเภาเสียที ครั้งจะปล่อยไว้นานคงช้าที ข้าสังเกตพ่อหมอบ้านง่ายนิดเดียว แอบมองเมียท่านทุกวัน
พ่อเดช : ข้าเห็นจริงเอ็งเจ้าว่า ข้าก็ปั่นจิ้งหรีดเล่นมาหลายเพลา คอยท่าเวลาเหมาะ งั้นคืนนี้เอ็งไปร่ายมนต์เรียกฝน เอาให้ฉ่ำ ๆ หนัก ๆ เลยนะ ข้าจะได้เคลม
แม่ผักกระเฉดคิดในใจ โธ่ ๆ พ่อเดช ใยต้องวางแผนปานนี้ บอกน้องสิคะ น้องพร้อมตั้งแต่หมดเมนส์เมื่อสองวันที่แล้ว แล้วปรึกษาไอ้เจี๊ยบหนึ่งนี่นะ ดูตัวมันสิ มีผื่นเล็ก ๆ สีแดงคล้ำกระจายทั้งตัว นั่น ๆ ที่ฝ่ามือฝ่าเท้าก็มี ผมรึก็ร่วงเป็นหย่อม ๆ ข้าดูก็พอรู้ ไอ้เจี๊ยบ1 น่าจะเป็น secondary syphilis
ไอ้เจี๊ยบ2 : พ่อเดชต้องจุดเทียนแค่เล่มเดียว เอาแบบวิบวับ ๆ ผ้าปูที่นอนก็ให้บ่าวมันมาเปลี่ยนใหม่ เอาแบบขาว ๆ ตึง ๆ แล้วโรยกลีบกุหลาบสักหน่อย แล้วนี่ข้าเพิ่งได้กระจกบานใหญ่มาจากพ่อค้ายุโรป เดี๋ยวข้าให้บ่าวมันไปติดไว้บนเพดานเหนือเตียงท่านพอดี
พ่อเดช : มันจะดีรึเอ็ง เดี๋ยวแม่ผักกระเฉด จะขวยอายและหาว่าข้าวิตถารเอานา แต่..ข้าว่า มันก็น่าจะตื่นเต้น อย่างที่ภาษาฝรั่งเขาเรียก เอ็กไซ้
แม่ผักกระเฉดหลับตาจินตนาการตาม รู้สึกคอแห้งผาก ต้องกลืนน้ำลายและเช็ดน้ำลายที่ไหลเยิ้มหลายรอบ นึกในใจ เฮ้อ เพื่อนพ่อเดชแต่ละคน ไม่รู้ไปจำมาจากไหน ท่าทางจะผ่านศึกมาหนัก ไอ้เจี๊ยบสองนี่ก็ใช่เล่น เดินขาเขยกไปมา ต้องนุ่งโสร่ง สงสัยต่อมน้ำเหลืองที่ขาหนีบจะบวมโตและเจ็บเอาการ มันเป็นฝีมะม่วง lymphogranuloma venereum จากเชื้อ chlamydia trachomatis ชัด ๆ
พ่อเดช : แล้วเอ็งล่ะ ไอ้เจี๊ยบสาม เห็นว่าข้าควรวางแผนเผด็จศึกอะไรเพิ่มอีก
ไอ้เจี๊ยบ3 ... ไอโขลก ๆ หยิบยื่นไข่ลวกห้าฟอง กระชายดำหนึ่งมัด เหล้าดองยาม้าผยองคะนองศึกอีกหนึ่งเป๊ก แล้วบอกว่า : เอานี้ ร่ายมนต์สองจบ แล้วกินพวกนี้ให้หมดพร้อมสำรับช่วงค่ำ ข้ารับรอง ..ยันหว่าง
แม่ผักกระเฉด รู้สึกวาบ ๆ อุ๊ย..เช้าเชียวเหรอพ่อเดช สามในห้าก็ตัดสินได้แล้วกระมังเจ้าคะ ไม่ต้องกินของไอ้เจี๊ยบ3 มันหรอก อะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวกินแล้วเสียดท้อง พาลไฟมอดกันสิ้น นี่ก็จุดดำจากแมลงกัดเต็มขา หน้าก็มีผื่น seborrheic dermatitis ฝ้าในปากก็เพียบ แถมมีตุ่มตามตัวที่มีจุดบุ๋มตรงกลางตุ่มสงสัยเชื้อราผิวหนังอีกด้วย ชัดเลยนะเอ็ง อาการทางผิวหนังของติดเชื้อ HIV
วูบบบบ ตัดกลับมาที่เรือนหมื่นสุนทรเทวา ที่พายุฝนกระหน่ำ ราวมรสุมที่หาดสีทอง นำเราสองให้ปองรักกัน ฟ้าคำรามเธอกลัว ...เข็มกับด้ายกำลังจะสป๊าร์ค
แม่ผักกระเฉด : พี่เดชขา น้องหวั่นว่า พี่เดชได้น้องแล้ว จะทิ้งน้องไปแล้วไปสำราญกับหญิงอื่นเหมือนไอ้เจี๊ยบเพื่อนพี่ แล้วน้องจะติดโรคร้ายเหมือนเพื่อนพี่
พ่อเดช : ออเจ้ามิพักกังวลใจ ข้าเองก็มิเคยเดินสำเภาเข้าอู่เรือผู้ใดมาก่อน ด้วยข้าถือมั่นในหลักการรักเดียว เปรียบดังกล้วยหอม มันจะสุกงอมพร้อมกินที่สุด กับเจ้าของคนแรกที่เปิดเปลือกและกลืนกิน
ว้าย ...พ่อเดชยังซิงค่ะ แม่ผักกระเฉดนึกใจใน หวานล่ะกู แล้วเริ่มโอนอ่อน ผ่อนพลิ้ว แสงเทียนก็ดันสั่นวูบวาบ ๆ ลมพัดแทรกเข้ามาในเรือนทำเอาขนลุกไปทั่วสรรพางค์กาย แล้วแม่ผักกระเฉดก็กระทำการบางอย่าง !?!
พ่อเดช : ใยออเจ้านำกระสอบมาครอบสำเภาของข้า
แม่ผักกระเฉด : ก็ปลอดภัยไว้ก่อนไงเจ้าคะ สำเภาในยุคสมัยของข้า มีกระสอบครอบทั้งสิ้น ทั้งสีแดง สีเขียว กลิ่นช็อกโกแลต สตรอเบอรี่ เรืองแสงในที่มืด
พ่อเดชที่กำลังจะเลี้ยวสำเภาเข้าปากอ่าว : ละ ละ แล้ว..แล้ว มันจะไม่ผิดผี ธรรมเนียมการโล้สำเภารึ
แม่ผักกระเฉดจัดการครอบสำเภาเรียบร้อย ก็บอกด้วยเสียงสั่นว่า : พี่เดชขา วันนี้น้องจะให้พี่ได้รู้ว่า ยุคสมัยของน้อง เราไม่โล้สำเภาแล้วล่ะค่ะ แต่เราใช้สูตรใหม่แบบนี้นะคะ (อันนี้มาจากตำรา 116 เล่มเกวียนและ 38 ท่วงท่า โดยแม่ซูซี่ ยอดหญิงแห่งอาณาจักร)
"นารีขี่อาชา
สกุณาร่าร่อนเหิน
มฤคีเหลียวหลังเดิน
สำราญเพลินเกินทัดทาน"
และแล้วเรื่องราวก็ไม่ผิดผี ไม่ผิดธรรมเนียม ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างที่ท่านผู้อ่านจินตนาการนั่นแหละครับ
จบบริบูรณ์
ลงชื่อ ลุงหมอ คุณหมอที่ใสซื่อบริสุทธิ์ที่สุดในสยาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น