มารำลึกเรื่องเก่า เล่าขานตำนานเกมตู้
ผมคิดว่าในบรรดาผู้ติดตามเพจเราจะต้องมีหนุ่มน้อยในอดีตที่เคยเล่นเกมอาเขต หรือเกมตู้หยอดเหรียญที่สุดฮิตเมื่อเกือบสามสิบปีก่อน มีต่อคิวเล่น มีเล่นกินตัง บางคนมีเรื่องมีราวเลย และหากถามเกมต่อสู้ที่ถือว่า "แรง" ที่สุดในสมัยนั้น ไม่มีเกมไหนเกิน Street Fighter II the World Worrier
ตู้เกมจะมีจอภาพขนาดใหญ่ หรือขนาดเล็กเท่าทีวีก็มี คันบังคับเป็นจอยสติ๊กหมุนได้แปดทิศทาง และปุ่มบังคับท่าทางอีกหกปุ่มเรียงแถวสามปุ่มสองแถว ต่อยเบา-กลาง-หนัก เตะเบา-กลาง-หนัก เราจะหยอดเล่นกับคอมพิวเตอร์ก็ได้ เจอเครื่องที่ตั้งระดับไม่ยากนักก็ไม่ค่อยเปลืองเหรียญ แต่เจอเครื่องที่ปรับมาแบบยากมาก เรียกว่าหยอดจนหมดตังยังไม่ชนะ หรือจะเล่นสองคนสู้กันเองหยอดท้าชิงกับคนข้าง ๆ ประลองความเป็นเจ้าสนามตู้
กติกาก็ง่าย ๆ สู้ในเวลาที่กำหนด ใครน็อกเอาต์โดยทำให้อีกฝ่ายหมดพลังก่อนก็ชนะ หรือจนหมดเวลาใครเหลือพลังน้อยกว่าก็แพ้ไป แพ้ชนะสองในสามเกม ระบบเกมง่าย ๆ แต่สิ่งที่มันคือสิ่งนี้ต่างหาก
คาแรกเตอร์และท่าไม้ตายของตัวละคร ถือว่าสุด ๆ และเร้าใจมากสำหรับเกมในยุคนั้น ตัวละครแต่ละตัวจะมีการออกหมัดหรือเตะเท้าที่ต่างกัน ระดับความรุนแรงเบา-กลาง-หนัก ท่าก็ไม่เหมือนกัน การกระโดนต่อย กระโดดเตะ ย่อตัวต่อยเตะ จับทุ่ม การป้องกัน เรียกว่ามิติของการเล่นหลากหลายมาก
แม้ว่าเกมสไตล์นี้จะมีมากมายแต่ไม่มีเกมใดมาโค่นบังลังก์ได้ กับตัวละครพื้นฐานแปดตัว ริว, เคน, กิลล์, ชุนลี, ดัลซิม, ซังกิฟฟ์, บลังก้า, อี.ฮอนดะ
ริวและเคน ..ศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน ท่าทางคล้ายคลึงกัน น่าจะออกไปทางคาราเต้ ไม่รู้จะทำตัวละครซ้ำกันมาทำไม แอบสังเกตว่าเคนจะมุทะลุและชอบใช้ท่าไม้ตายมากกว่า สำหรับท่าไม้ตายอันเป็นเอกลักษณ์คือการปล่อยลูกพลังโจมตีระยะไกล "ฮาโดเคน" และการกระโดดอัพเปอร์คัตหมุนตัวที่ชื่อว่า "โชริวเคน"
กิลล์ ... ทหารอากาศอเมริกันสุดแกร่งกับลีลาการต่อสู้ผสมผสาน มีความคล่องตัวและหนักหน่วงในท่าทางต่อสู้ แต่การป้องกันตัวไม่ดีนัก ท่าไม้ตายที่ถือว่าสวยงามที่สุดคือท่ากระโดดตีลังกาเตะ "ซัมเซอร์ซอลต์คิ้ก" และการอัดแรงอากาศออกมาเป็นลูกพลังโจมตีที่เรียกว่า "โซนิกบูม"
ชุนลี ... สาวสวยชาวจีน อาหมวยสุดแกร่ง แม้ร่างกายจะบอบบาง พลังป้องกันไม่เยอะและโจมตีแบบ kempo ที่ไม่หนักมาก แต่พลังการกระโดดและโจมตีทางอากาศช่างเหลือร้าย ท่าไม้ตายตีลังกากลับหัวและหมุนขาเตะเป็นวง "สปินนิ่งเบิร์ดคิ้ก" และการเตะรัวไม่นับเวลาโดนจะโดนเป็นชุด พลังแทบหมด
ดัลซิม ... นักสู้โยคะจากอินเดีย มาด้วยพลังมหัศจรรย์สามารถยืดหดมือเท้าได้ไกล ทำให้โจมตีศัตรูได้ใกลและยากที่ศัตรูจะประชิดตัว มาพร้อมท่าไม้ตายพ่นลูกไฟโจมตีระยะไกล "โยคะไฟเออร์" และพ่นเปลวเพลิงขนาดใหญ่เพื่อป้องกันและจู่โจมตรงหน้าตัวเองที่ชื่อว่า "โยคะเฟลม" แต่ว่าการเคลื่อนที่ช้ามาก มาก ๆ เลยทีเดียว
ซังกิฟ ... อดีตทหารโซเวียต นักมวยปล้ำ sambo ที่โด่งดังเพราะซ้อมมวยปล้ำกับหมี มาพร้อมพลังโจมตีและป้องกันที่ทรงพลังมากมายมหาศาล แต่ว่าอุ้ยอ้ายและช้าเชื่องช้า ตัวหนัก กระโดดไม่ขึ้น เขาจึงถนัดการจับทุ่มเป็นพิเศษ ถ้าประชิดตัวล่ะก็ทุ่มแต่ละครั้งพลังหายเลย ท่าไม้ตายที่ถือว่าทรงพลังที่สุดในหมู่นักสู้นี้คือ "สกรูไพล์ไดรเวอร์" จับหนีบตัวหัวทิ่ม กระโดดไปบนอากาศเกลียวสามรอบพร้อมทิ้งน้ำหนักตัวบนคอคู่ต่อสู้ อีกท่าคือหมุนตัวและกางแขนเป็นใบพัด กำหมัดกระแทกคู่ต่อสู้ "ดับเบิ้ลลาเรียต"
อี.ฮอนดะ ... ครูซูโม่ผู้แข็งแกร่งจากญี่ปุ่น พลังโจมตีสูงมาก โดนเตะโดนต่อยแต่ละทีพลังเราลดฮวบ แถมกระโดดได้ดี การป้องกันตัวดี ประชิดตัวนี่ยากมาก เช่นกันกับซังกิฟน้ำหนักตัวมากทำให้อุ้ยอ้าย และท่าไม้ตายคือ พลังมือซูโม่ที่รัวมือออกมากระแทกเราแบบไม่นับ โดนแต่ละครั้งสองสามดอกและหนักด้วย อีกท่าคือหัวพุ่งชนจากระยะไกล "โดสุโค่ย"
บลังก้า ... นักสู้ที่โตมาในป่าอเมซอน มีวิธีสู้ที่พิสดารที่สุดแต่ก็รุนแรงมาก รับดี รุกหนัก กระโดดสูง มือเท้ายาว แทบไม่มีจุดอ่อน มีท่าที่ใช้ได้มากมาย ท่าไม้ตายที่แปลกมากคือ กระแสไฟฟ้าแรงสูง นั่งปล่อยกระแสไฟฟ้ารอบตัวหากใครมาโดนเข้าจะไหม้เกรียม และท่าที่อันตรายมากท่าหนึ่งคือ "โรลลิ่งแอ็ทแท็ก" ม้วนตัวเป็นวงกลมแล้วพุ่งเข้าใส่ ในขณะเดียวกันก็เป็นจุดอ่อนเพราะใช้พร่ำเพรื่อมาก โดนดักต่อยสวนทีล่ะก็เกือบตายเลย
ในวันเวลานั้น แม้ภาพจะไม่สวยเหมือนสมัยนี้ แต่สนุกมาก ผมก็เล่นนะ ไม่ถึงกับติด และมีนิสัยหาอ่านหาข้อมูลเพื่อความเข้าใจในตัวเนื้อหาเกม ... จะได้เข้าใจและสนุกมากขึ้น ได้อ่านถึงที่มาที่ไป การวาดตัวละคร แรงบันดาลใจการสร้าง รายละเอียดที่ทีมงานถกเถียงกันในรายละเอียดยิ่งสนุก ตอนนั้นมีหนังสือเบื้องหลังเกมเป็นภาษาอังกฤษ (แปลญี่ปุ่นมา) อยู่เล่มหนึ่ง อ่านไปเปิดดิคไปเลยครับ หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
"ไม่ว่าเราจะสนใจอะไร ถ้าเราสนใจอย่างจริงจัง เอาใจใส่ เราจะได้ความรู้และข้อคิดจากสิ่งนั้นเสมอ" ชายชราหน้าหนุ่มได้กล่าวไว้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น