ถึงแฟนเพจชาวกทม.ทุกท่าน พวกคุณแกร่งมาก

ถึงแฟนเพจชาวกทม.ทุกท่าน พวกคุณแกร่งมาก ...โพสต์นี้ขอบ่น กับ ถามความเห็นชาว กทม. แฟนเพจหลักของผมครับ

เนื่องด้วยแอดมินต้องเดินทางเข้ามาทำธุระด่วนในกทม. จึงขอเล่าความรันทดของหมอแก่ที่เข้ามาเผชิญเมืองกรุง
ตั้งแต่เช้าตรู่ ผมขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจไปฝากที่บ้านคนรู้จักที่อยู่ใกล้ๆบขส. คือเช้าๆแบบนั้นหารถสองแถวยากครับ มอไซค์รับจ้างทั่วไปก็ยังไม่ตื่น ยกเว้นต้องโทรนัดมอไซค์ขาประจำหรือแท็กซี่ให้มารับ ระบบขนส่งมวลชนยังไม่ทันใจเท่าใดนัก และเสียตลอดสาย 8 บาท เรียกว่ารถสายนั้นแข็งแรงล่ะครับเพราะแล่นมาราธอนมาก เส้นทางช่างคดเคี้ยวเหลือเกิน

โอเค..ช่างมัน เอามาว่าถึงบ้านคนรู้จักแล้ว ฝากรถไว้แล้วเดินไป บขส. ใครเดินทางมาโคราชจะสะดวกครับ รถออกทุกชั่วโมงหรือดึกๆก็ทุกสองชั่วโมง เพราะว่ามีหลายสายและออกสับหว่างกัน จึงเรียกว่าออกกันทุก 15-20 นาทีเลย ทั้งขาขึ้นและขาล่อง ราคา 198 บาทสำหรับรถป.1 เป็นรถร่วมนะครับ แต่ว่าสะดวกสบายดี มาตรฐานปกติ ผ้าห่ม น้ำดื่ม ขนม ผ้าเย็น รถเดินสายสั้นครับ พร้อมหนังหนึ่งเรื่องถึงสองเรื่อง ก็พอดีถึงกทม. แต่ขอโทษ แทบไม่ได้ยินเสียงล่ะครับ พระเอกนางเอกไม่รู้พลอดรักกันหรือบ่นให้กัน
แอดมินเป็นคนโชคดีมากครับ นั่งเป็นหลับ พอพ้นทางออกบขส.ก็หลับ ตื่นมาก็ดอนเมืองครับ ใครนั่งโดยสารจากกทม.มานะครับ นั่งฝั่งซ้ายจะได้เห็นวิวอ่างเก็บน้ำลำตะคองและวัดหลวงพ่อโต วัดสรพงศ์น่ะครับ.

เอาล่ะมาถึงหมอชิตแล้ว ไม่มีของใต้รถครับ เดินทางตัวเปล่าจริงๆ เสื้อยืดสีขาวลายทรานสฟอร์มเมอร์จากตลาดนัด เสื้อแจ็คเก็ตเก่าๆตัวนี้ใส่ประจำเพราะมีกระเป๋าด้านใน เก็บของได้ กันลมกันน้ำได้บ้าง ไปลุยกันมาหมดหลายประเทศแล้ว กางเกงยืนสีซีด คิดในใจทำไมตอนซื้อต้องจ่ายราคาเต็มเนี่ย สีฟ้าแค่ 50% คนขายบอกฟอกค่ะ สีแบบนี้แหละ ..นี่มันฟอกจนสีฟ้าร่วงหมดเลยนะ

เครื่องหมายการค้าอีกอันคือ ผมจะใส่รองเท้าผ้าใบครับ รับรองทักไม่ผิด รองเท้านันยางใส่มาตั้งแต่เรียน ม.1 ไม่เคยเปลี่ยนยี่ห้อ สวมหมวกแก๊ป เหน็บหนังสือคู่สร้างคู่สมและไทยรัฐหนึ่งฉบับ แน่นอนไม่ผิดตัว
มาถึงหมอชิตเพื่อนบอกว่าให้นั่งรถมอไซค์รับจ้างมาที่สถานีหมอชิต แอดก็ถามว่า ไม่มีรถเมล์หรือแท็กซี่หรือ ก็เข้าใจล่ะว่าทำไมต้องนั่งมอไซค์รับจ้าง เพราะรถมันติ๊ดติด เย๊อะเยอะ คิดว่าถ้านั้งรถเมล์หรือแท็กซี่คงนาน โอเค...เดินไปที่วิน

"คุณครับ ไปสถานีรถไฟฟ้าหมอชิตครับ" ..คุณวินตอบกลับมา ..สถานีไหนล่ะน้า..

เหม่ๆๆๆ ฉันไม่มีพี่สาวเฟ้ย ... นึกในใจและข่มใจตอบ..เอ่อ สถานีรถไฟฟ้าหมอชิตครับ ..คุณวินก็งงอีก นั่นแหละน้า รถบนดินหรือใต้ดิน

ครับ ผมไม่รู้ว่าหมอชิตนั้นเป็นสถานีรถไฟฟ้าทั้ง BTS และ MRT เพิ่งมารู้วันนี้เอง !! เรียกว่ากว่าจะรู้เรื่อง จะคุณวินไปส่งได้ ผมก็มีพี่สาวเรียบร้อยแล้ว

เมื่อมาถึงสถานีรถไฟฟ้า ความรู้ใหม่ของผมคือ มีเครื่องจำหน่ายตั๋วแบบใช้ธนบัตรซื้อได้ ด้วยความช้ำใจที่อุตส่าห์เดินไปแลกเหรียญเตรียมขึ้นรถไฟฟ้าตั้งไกล เอาล่ะๆ ไม่เป็นไร คนไม่รู้ ไม่ผิด กดสถานีหยอดเหรียญต่อไป
พอขึ้นบนชานชาลา โอ...ไม่แปลกใจเลยทำไม คนจึงตกไปในรางได้ คนแน่นมาก ไม่รู้ว่าแน่นแบบนี้ตลอดไหมครับ แต่ก็แปลกดีที่ไม่ค่อยมีคิว นี่เป็นสถานีต้นทางพอผมขึ้นไป ก็ยืนครับ ไม่เป็นไร..เราเป็นชายหนุ่มวัยแข็งแรง เรายืนได้ ...ชีวิตชาวกรุงลำบากแท้น้อ

ตลอดทาง ผมเห็นมีชาวต่างชาติแก่คนนึง นั่งอ่านหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊ก นอกเหนือจากนั้นก้มหน้ากดโทรศัพท์ล้วนๆ แม้แต่คนยืนก็ยังดูหน้าจอ ทุกวันนี้อ่านข่าวกันทางหน้าจอมือถือหมดเลย แอดมินนั้นไม่ได้ดูจอ กำลังสนุกกับตัวอย่างหนัง และโฆษณาบนจอทีวี และต้องระวังตัวตลอดเวลา เพราะกลัวจะเลยสถานีปลายทาง

รถไฟฟ้านี่ ยังแน่นเลยเนอะ ... ถ้ามีมากขึ้น ครบถ้วนมากขึ้นจะช่วยการจราจรดีไหม

ณ สถานที่นัดหมาย รู้สึกดีใจมากที่เจอเพื่อน เพราะอย่างน้อยเขาก็จะพาเราไปได้สะดวกมากขึ้น
ขากลับ เดินไปขึ้นรถไฟฟ้าตามเดิม ผมเดินเร็วกว่ารถที่เคลื่อนบนถนนอย่างมีนัยสำคัญ เดินไปก็คัดจมูก ควันเยอะมาก คนกรุงป้องกันอย่างไรครับ ผมไม่เห็นมีใครใส่หน้ากากสักเท่าไร โรคปอดอุดกั้นเรื้อรังคงจะพบมากขึ้น

ที่สถานีรถไฟฟ้าสยาม คนเยอะมากๆๆๆ รอซื้อตั๋วกันแถวยาวเหยียด ทั้งคนไทยและคนต่างประเทศ แถวยาวคดเคี้ยวมองไม่ออกว่าปลายแถวนี้มันจะไปสุดที่หน้าตู้ใด แหม..ร้านค้าทั้งหลายมากมาย เปลี่ยนเอาตู้ขายตั๋วมาตั้งเพิ่มสักหน่อยดีไหมเนี่ย

ที่ชานชาลา คนแน่นกว่าต้นทางอีก คนกรุงนี่ต้องรบกับคลื่นฝูงชนทุกวันคงเหนื่อยมากเลยนะ ตอนนี้ก็เวลา 1500 น. คนไม่ได้ลดลงเลย นี่ขนาดวันหยุด วันธรรมดาจะขนาดไหน ต้องทำงานทุกวันคงเครียดและเหนื่อยมาก ขนาดผมมาแค่วันเดียวยังมึนหัวเลย

ตลอดทางไปหมอชิต มองไปสองข้างทาง ต้นไม้สีเขียวมีให้เห็นน้อยมาก มีแต่ถนน รถ ตึก หมอแก่ๆบางคนเริ่มรู้สึกโชคดีเล็กน้อยที่อยู่ต่างจังหวัด
เช่นเคยลงมาที่หมอชิต คราวนี้ต้องรอรถมอไซค์ที่วิน เพื่อว่าจ้างไปบขส. วันนี้คนมากมายเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ ตลาดนัดสวนจตุจักรเปิดทำการนั่นเอง คนมากๆน่ากลัวว่า เด็กหลงทาง ล้วงกระเป๋า วิ่งราว ล่อลวง อากาศร้อน เป็นลม จะมีบ้างไหมเนี่ย


ขากลับ อากาศเริ่มครึ้มๆ ไม่ร้อนเท่าไร แต่รถติดเหมือนเดิมเป๊ะ !!!
หลังจากมาที่บขส. ฝ่าดงผู้ที่เข้ามาถามว่า ไปไหนๆๆ ไปคันนี้ไหม ทางนี้เลย อย่างไม่กล้าสบตา เดินไปที่บูธขายตั๋ว ซื้อตั๋วขากลับ เข้าห้องน้ำห้องท่าให้เรียบร้อย นึกในใจ ตั้งสามบาท..ทำไม...

เฮ้อวันที่แสนเหนื่อยจบลงสักที ผมก้าวขึ้นรถ นั่งที่นั่งแถวสองที่นั่งประจำ รูดซิปแจ็คเก็ต คาดเข็มขัด เอนกายเพื่อคลายความเมื่อยล้า
ครับ หลับไปทั้งๆที่รถยังไม่ออกจากหมอชิต ตื่นมาอีกทีคือ หน้าเดอะมอลล์นครราชสีมา ไม่รู้ว่าเขาเปิดหนังอะไร ใครขึ้นใครลง รู้แต่ว่าเรามาถึงปลายทาง อีกไม่กี่กิโลก็จะถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำ ซุ้มขายกาแฟเล็กๆ ในซอยบ้าน คุณป้าที่ขายขนมและผลไม้ข้างๆซุ้มนั้นที่มักจะเก็บสับปะรดและกล้วยหอมสดใหม่ไว้ให้ผมเสมอ

หลังจากลงมี่สถานี เดินไปที่บ้านคนรู้จักที่ฝากรถมอเตอร์ไซค์ไว้ นำรถคู่ใจแล่นไปยังปลายทาง..ที่แท้จริง

ลาก่อน..เมืองกรุงที่แสนวุ่นวาย และยอมรับพวกคุณในกทม. โคตรแกร่งเลยครับ ผมไปมาหนึ่งวัน หมดพลังชนิดต้องชาร์จคืนเป็นวัน นี่กทม.มันวุ่นวาย หรือว่า ผมแก่เกินไปกันแน่

ขอบคุณที่ฟังผมบ่นจนจบครับ