นี่คงเป็นโพสต์สุดท้ายเกี่ยวกับเหตุการณ์อุกอาจสะเทือนขวัญนี้
ชีวิตผ่านมาขนาดนี้แล้วเห็นเรื่องมากมาย ไปมีส่วนร่วมก็หลายเรื่อง ไปศึกษาเรื่องราวการสังหารมาหลายที่ แต่บอกตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่เครียด และ จิตใจระส่ำระสาย
ผมเป็นลูกค้าประจำร้านหนังสือที่เทอมินอล แม้เอเชียบุ๊กจะปิดไปแล้ว แต่ซีเอ็ด นายอินทร์ และ สมใจ ยังเป็นร้านที่แวะเวียนไปเสมอ
กาแฟนี่ดื่มทุกร้าน ด้วยเหตุที่คนน้อย ไม่แออัด ร้านฟู้ดแลนด์ก็แวะไปซื้อผลไม้และของสดบ่อยมาก หรือร้านถูกและดีหน้าฟู้ดแลนด์ ก็กินประจำ
เรียกว่าหลับตาก็นึกภาพออก ได้ฟังเรื่องราวของผู้ประสบเหตุต้องหลบซ่อน ถูกไล่ยิง มันจุกอกเลยครับ
ชั้นบนมีฮาร์เบอร์แลนด์และฟันเป๊กก้า แหล่งความสุขของเด็ก ๆ ...เด็ก ๆ ที่เขาไม่รู้อะไรเลย
พนักงานหลายคนในนั้นก็รู้จักกัน เพื่อนหลายคนติดอยู่ในห้างจนดึกดื่น ใจหายมาก และอึดอัด เครียดมาก แม้ไม่มีรู้จักคนบาดเจ็บหรือเสียชีวิต แต่สะเทือนใจมาก
เป็นครั้งแรกที่เกิด stress disorder เพราะนี่คือครั้งแรกในรอบเกือบห้าปี ที่คิดคอนเท้นต์วิชาการไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว
ขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวผู้สูญเสีย ไม่ว่าสิ่งที่เกิดจะมีบทเรียนอะไรมากมายก็แล้วแต่ ไม่ว่าโลกสังคมออนไลน์ คำวิจารณ์ต่าง ๆ จะเป็นอย่างไร อยากบอกให้รู้ว่า นี่คือเหตุการณ์ที่สะเทือนใจ ทุกข์ อึดอัด และหลั่งน้ำตา อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ขอให้ทุกอย่างเข้าสู่ปรกติสุข ตลอดไป...
จาก ลุงหมอ ผู้ใกล้ชิดเหตุการณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น