นิยาย ยาที่ไม่จำเป็น

"จำปา จำปาช่วยเรียกรถให้แม่ทีสิลูก วันนี้หมอนัด" ลำเจียก หญิงสูงวัยตะโกนบอกลูกสาวให้จัดการเรียกรถรับจ้างไปส่งเธอที่โรงพยาบาล เธอป่วยเป็นโรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง โรคหลอดเลือดหัวใจตีบ ไขมันในเลือดสูงและไตเสื่อม ต้องไปหาหมอบ่อยมาก มีหมอที่มารักษาอย่างน้อยสี่คน บางครั้งก็นัดไม่ตรงกัน

"ได้จ้ะแม่ เจ้าเนี้ย เพิ่งได้เบอร์มา บริการดี สุภาพด้วยแม่ โทรแป๊บเดียวก็มา" จำปา ลูกสาวจอมเซี้ยว เป็นนักเขียนและขายของออนไลน์ ลาออกจากงานประจำมาดูแลแม่ วันนี้เธอต้องไปส่งของจึงใช้บริการรถรับจ้างให้ไปรับส่งแม่

สิบนาทีผ่านไป รถตุ๊กตุ๊กก็มาจอดที่หน้าบ้านและตะโกนเรียก "รถมาถึงแล้วครับ" โชเฟอร์ใส่ชุดเรียบร้อยมารับตามที่จำปาโทรตาม เห็นจำปาเดินมาส่งลำเจียก ก็รับตะกร้ามาถือให้และช่วยลำเจียกขึ้นรถ "คุณน้าครับ ไม่ต้องนำข้าวเที่ยงไปก็ทันครับ เราไปโรงพยาบาลแต่เช้ามาก ไม่ถึงเพลก็เสร็จ ผมก็มาส่งถึงก่อนเที่ยงได้ครับ เอาตะกร้าไปทั้งหนักและไม่สะดวก โห...ตะกร้าของเต็มเลย"
ลำเจียก " ไม่ใช่ข้าวหรอก พ่อหนุ่ม ตระกร้ายาน่ะ หมอหลายคน หลายนัด ป้าโรคมากหลายหมอ ยาก็เลยเยอะ"
"งั้นเรารีบไปกันเถอะ" โชเฟอร์หนุ่มตัดบท และหันมายิ้มเล็กน้อยกับจำปาแบบมีเลศนัย

สามเดือนต่อมา คราวนี้แม่ลูกต้องไปโรงพยาบาลพร้อมกัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แม่ลำเจียกก็ไปคนเดียว โชเฟอร์หนุ่มกระเซ้าว่า "วันนี้น้องจำปาไปเองเลยหรือครับ แหมนึกว่าจะไม่ได้บริการคุณลูกเสียแล้ว"

จำปาค้อนเล็กน้อยหันมาบอกว่า "แม่บอกว่าให้พาญาติมาด้วยเพราะจะได้ตรวจสอบการกินยาและย้ำการกินยา แต่ละครั้งแม่เหลือยาเยอะเลย หมดคิดว่าแม่คงกินไม่ตรงตามที่หมอสั่ง"

แม่ลำเจียกถอนหายใจ บ่นพึมพำว่า "แหม ก็ดูสิหมอแต่ละคนให้ยามาคนละสี่ห้าตัว แต่ละตัวก็กินเช้ากลางวันเย็น วันๆหนึ่งกินยาเกือบยี่สิบเม็ด หลงลืมก็มี กินไม่ไหวก็มี"

จำปาบ่นซ้ำ "วันนี้จะไปถามหมอด้วย ทำไมต้องให้ยาตั้งเยอะ ไอ้วิตามินเนี่ยตั้งสองสามซอง ยานอนหลับตั้งสองอย่าง หมอสี่คนจ่ายยามาพร้อมกัน บางตัวต้องเสียเงินเองก็แพงด้วย"

โชเฟอร์หนุ่มยิ้ม "น้องจำปาใจเย็นๆ หมอเขาอาจจะจำเป็นก็ได้ ลองถามเขาดูก่อน เดี๋ยวยาไม่ครบจะอันตราย"
แม่ลำเจียกถอนหายใจอีกแล้ว "บางทีก็กินไม่ไหว ขอกินสองเม็ดก่อน ว่าจะกลับมากินอีก ก็ลืม"
จำปาบ่นอีกเช่นกัน "นั่นไงๆ กินยาก็เยอะ กินผิดกินถูก ไม่เห็นใจคนกินบ้าง แม่ก็ไม่อ่าน ครั้งที่แล้วกินวิตามินหมดตามสั่ง แต่ยาลดไขมันเหลือเยอะเลย"

โชเฟอร์บอก "เอาล่ะ แม่ลูกไม่ต้องเถียงกัน ผมว่าไปบอกหมอเขาดีกว่าว่ายามันเยอะ กินไม่ไหว ลืมบ้าง อีกอย่างมีหลายหมอน้องจำปาก็ต้องตามไปบอก หมอเขาน่าจะจัดรวมกันได้ อะไรจำเป็นก็จัด อะไรซ้ำซ้อนก็หยุดไป รวบเวลากิน ก็ช่วยได้"

จำปาขมวดคิ้ว " พี่พูดเหมือนเป็นหมออย่างงั้นเลย บอกไปหมอเขาจะฟังหรือพี่"

โชเฟอร์หัวเราะ "ไม่หรอก คนขับตุ๊กตุ๊กแบบพี่ ก็ต้องประหยัด ใช้หลักการเศรษฐกิจพอเพียงของพ่อหลวง อะไรไม่จำเป็นก็หยุด อะไรจำเป็นก็ต้องใช้ ผมว่าบางทีหมอเขาก็ไม่รู้ หรือรู้แต่ไม่ทันนึกถึง เราก็เตือนเขาได้นะ แม่น้องจำปาจะได้กินยาไหว ไม่ขาดยา เผื่อยาที่ไม่จำเป็นลดลงก็อาจไม่ต้องจ่ายเพิ่ม ประหยัดมาจ้างรถผมไปรับส่งแม่เจียกได้บ่อยๆไง"
จำปายิ้มหวาน "แหม ... จ้ะ ถ้าพี่เหมาราคาแล้วลดลงได้จะดีนะพี่นะ"

แม่ลำเจียกชักหงุดหงิดและหมั่นไส้ มันจะจีบกันอีกนานไหม " นี่จะไปกันหรือยัง เดี๋ยวสาย ไม่ได้คุยกับหมอเรื่องนี้พอดี"

หลังจากนั้น แม่ลำเจียกก็ได้รับการทบทวนการใช้ยาจากหมอทุกคนและเภสัชกร สามารถรวบยา ตัดยาที่ไม่จำเป็น จัดสรรเวลาการกิน ทำให้ได้รับยาที่จำเป็นและประสิทธิภาพดี ตัวยาลดลงเกือบครึ่ง แม่ลำเจียกก็กินยาได้อย่างดีขึ้น โรคดีขึ้นเป็นลำดับ และ....
หมอนัดห่างออกไป ทำให้โชเฟอร์หนุ่มผู้ชื่นชอบในกลิ่นหอมบางๆของดอกจำปาก็รายได้ถอยลง มารับส่งน้อยลง จำปามีเวลาพอ พาแม่นั่งรถเมล์ไปหาหมอได้

โชเฟอร์หนุ่มก็......

บทส่งท้าย

รถตุ๊กตุ๊กแล่นช้าๆเข้ามาในอู่ เถ้าแก่เห็นมาแต่ไกลและยิ้ม พ่อหนุ่มคนนี้ช่างอารมณ์ศิลปินนัก เถ้าแก่ทราบดีว่าผู้เช่ารถคนนี้ ไม่ได้หวังจะมาทำมาหากินจากการขับรถรับจ้าง หวังเพียงประสบการณ์ชีวิตจากมุมมองชาวบ้านเท่านั้น
เถ้าแก่ตะโกนถาม "ไงคุณ วันนี้ไปเจออะไรมาบ้างล่ะ"
โชเฟอร์ชราหน้าหนุ่มบอกว่า "ก็ได้รู้จักความทุกข์ร้อนของคนมากขึ้นครับ ผมว่าจะคืนรถเถ้าแก่ล่ะ"
เถ้าแก่ "แหม ดูจากอายุในบัตร ผมต้องเรียกคุณว่าพี่แล้วล่ะ"

...ชายชราหน้าหนุ่มยิ้ม
...
สวัสดีครับเถ้าแก่ วันนี้ผมลาล่ะครับ อ้อ..เสื้อยืดสีขาวที่มีลายสกรีนสีน้ำเงินที่วางไว้ในรถ ผมให้เถ้าแก่ไว้เป็นที่ระลึกนะครับ วันหน้าเจอกันก็ทักทายกันได้นะครับ ครั้งหน้าผมว่าจะลองไปเป็นวินมอไซค์รับจ้าง แถวเขาพระตำหนัก พัทยา...สิ้นเดือนนี้