ส่วนหนึ่งจากหนังสือ “ซาดาโกะกับนกกระเรียนพันตัว”
...แต่วันรุ่งขึ้น ซาดาโกะต้องกลับเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่เธอดีใจที่ได้นอนในห้องเงียบ ๆ ของโรงพยาบาล พ่อกับแม่นั่งอยู่ข้างเตียงเป็นเวลานาน โดยที่ซาดาโกะเข้าสู่ภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่นอันแสนประหลาดเป็นระยะ
“พอหนูตาย” ซาดาโกะพูดอย่างสะลึมสะลือ “พ่อกับแม่จะวางขนมโมจิไส้ถั่วแดงที่หนูชอบไว้เซ่นไหว้ดวงวิญญาณของหนู บนแท่นบูชาไหมคะ”
คุณแม่ซาซากิพูดไม่ออก เธอจับมือลูกสาวและกำไว้แน่น
“ชู่ !” คุณพ่อซาซากิทำเสียงตลก “นั่นจะยังไม่เกิดไปอีกหลายปีเลยละ อย่าเพิ่งยอมแพ้เสียตั้งแต่ตอนนี้สิ ซาดาโกะจัง หนูเหลือนกที่ต้องพับอีกแค่ไม่กี่ร้อยตัวเท่านั้นเองนะ” ...
นี่คือบทสนทนาที่บาดใจและจุกอกที่สุดในเล่มครับ หลับตานึกถึงว่า พ่อแม่ของซาดาโกะจะต้องกล้าหาญและอดทนขนาดไหน รวมทั้งหนูน้อยซาดาโกะที่กล้าหาญที่จะยอมรับชะตาชีวิตของตัวเอง
ผมอ่านเล่มนี้รอบที่สาม รู้สึกว่าทุกคนน่าจะได้อ่าน มันทำให้เรารู้สึกว่า ช่วงเวลาแห่งชีวิตเรามันสั้นนัก เราควรทำดีกับคนที่เรารักและรักเราให้มาก ๆ และครอบครัวคือสิ่งที่มีค่าที่สุดที่เราควรรักษาเอาไว้ให้ดีครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น