เมารถ

 วิถีคนขี้เมา

“พี่เปิดร้านอยู่แม่กำปอง มาให้ได้นะ” เลยตัดสินใจไป โดยที่รู้ตัวดีว่าเป็นคนขี้เมา ไม่น่าจะไหว คือ เมารถอย่างหนัก

หนทางขึ้นแม่กำปอง จากอำเภอแม่ออน ขึ้นเขาคดเคี้ยวเพียงเล็กน้อย แต่ด้วยความที่ทางแคบและขนาบข้างด้วยต้นไม้สูง เป็นเหตุแห่งการเมารถชั้นดี

กลไกการเมารถเกิดจากความ “สับสน” ทิศทางของระบบรับตำแหน่งในหูชั้นใน กับระบบการติดตามวัตถุเพื่อระบุตำแหน่งของดวงตา ตามองไปทาง รถไปอีกทาง พอสับสนสัญญาณประสาทจะรวน ส่งสัญญาณไปที่ทาลามัส และส่งต่อไปยัง vomiting center แจ้งว่า ตอนนี้ร่างกายมีพิษต้องอาเจียนออก อาการจะคล้าย ๆ ผะอืดผะอม อาหารเป็นพิษ

วิธีแก้คือ ให้จ้องจุดสายตาไปไกล ๆ นิ่ง ๆ ที่จุดใดจุดหนึ่ง เป็นการ “หลอกกลับ” ระบบประสาทตัวเอง ว่าฉันยังนิ่งอยู่นะโว้ย สัญญาณสับสนจะลดลง

และการส่งสัญญาณประสาทนี้ ใช้สารสื่อประสาทฮิสตามีน เราจึงสามารถใช้ยาต้านฮิสตามีนกลุ่มที่เข้าสู่สมองได้ดี ตัวที่นิยมคือ dimenhydrinate ขนาด 50 มิลลิกรัม กินหนึ่งเม็ดก่อนออกเดินทางประมาณ 30 นาที อีกแบบคือชนิดแปะหลังหู

กว่าจะขึ้นไปถึงแม่กำปอง ก็มีรายการโอ๊กอ๊ากพอสมควร วันนั้นใครนั่งรถบริการขึ้นแม่กำปอง เห็นคนเฒ่านั่งตาลอย ถือถุงของเหลว นั่นแหละผม

ถนนขึ้นแม่กำปองเป็นสองเลนสวนกัน ที่แต่ละข้างไม่ลดความเร็ว เป็นที่หวาดเสียวยิ่งนัก

ด้านบนแม่กำปองช่างจอแจ มีร้านค้า ร้านอาหาร มีข้าวซอยทุกร้าน อาหารปิ้งย่างริมทาง ไข่ป่าม..น่าจะใช่นะ อร่อยดี

คนที่เมารถ ไม่ควรกินอะไรมากครับ เอาแค่พอสบายท้อง ผมกินไข่ป่ามกับจิบชาร้อน การดื่มเครื่องดื่มร้อนจะช่วยลดอาการได้ดีทีเดียว

ส่วนคนเมารัก มาที่นี่จะเมามาก เพราะคู่รักเต็มไปหมด

หลังจากสนทนาพาทีกันพอสมควรแก่เวลา คุณพี่รับอาสาลงไปส่งถึงในเมือง ผมบอกว่าขอไปที่สันกำแพงดีกว่า จะได้ไปดูจุดน่าสนใจที่นั่น

และพอก้าวขึ้นรถกระบะก็เตรียมอุปกรณ์การลงเขาส่วนตัวคือถุงพลาสติกคล้องหู

พี่ถามว่า น้องเมารถด้วยหรือ อายุขนาดนี้แล้ว ฮ่า ๆๆ

“เออ วันหลังปล่อยกรูไปเดินพิพิธภัณฑ์ ตามประสาคนเฒ่าเต๊อะสู”