อุทธาหรณ์กับคนที่ยังอยู่ในวัยเรียน

วันอาทิตย์เงียบเหงา ว่างๆแบบนี้ อยากเล่าสิ่งที่เคยเห็นเคยทำ เผื่อเป็นอุทธาหรณ์กับคนที่ยังอยู่ในวัยเรียน ไม่ว่าในระดับใด

ในขณะที่เราเรียนหนังสืออยู่นั้น เราอาจไม่เคยรู้ว่าวัตถุประสงค์ปลายทางของการเรียนคืออะไร ดังนั้นคำตอบของเป้าหมายการเรียนในตอนนี้น่าจะเป็นการฝึกรู้ ฝึกคิด โดยมีคนแก้ไขมีคนแนะนำ อย่าคาดหวังว่าสำเร็จการเรียนแล้วจะรู้จะเก่ง ไม่มีทางแน่นอน จำต้องอาศัยประสบการณ์ เวลา เรียนรู้เพิ่มเติมให้ลึกซึ้งมากขึ้นและขยายวงกว้างออกเพื่อเชื่อมโยงศาสตร์ต่างๆ โดยวัตถุประสงค์สูงสุดปลายทางก็คือ นำเอาไปใช้ได้อย่างชาญฉลาด
สมัยที่ผมอยู่ในวัยเรียน อยู่ในโรงเรียนแพทย์ อยู่ในการฝึกฝนเรียนผู้เชี่ยวชาญ ก็ไม่เคยคิดถึงประเด็นนี้ นึกแต่ว่าเนื้อหาและสิ่งที่ต้องทำตอนเรียนมันมากเหลือเกิน ทำเท่าที่ทำได้ เหนื่อยก็หยุด เรียนๆเล่นๆ มีอาจารย์คอยให้ถาม มีอาจารย์คอยดูแลและกำกับ

ไม่เคยคิดหรอกว่า เมื่อต้องบินเดี่ยว ไม่มีใคร เมื่อการตัดสินใจอยู่บนสองมือสองตาของเรา มันจะต้องเอาข้อมูลความรู้ที่เราเรียนมาเป็นพื้นฐาน เอาวิธีคิดที่อาจารย์และโรงเรียนสอนเอามาใช้เป็นอุปกรณ์การสร้างคำตอบจากข้อมูลพื้นฐาน ...มันยากมาก

ผมอ่านคลื่นไฟฟ้าหัวใจเป็นก่อนจบปีหกไม่นาน....สารภาพจริงๆเลย วันที่จบไปเป็นแพทย์ใช้ทุนอยู่เวรห้องฉุกเฉิน รับเวรต่อจากเพื่อนให้ติดตามคลื่นไฟฟ้าหัวใจซ้ำอีกครึ่งชั่วโมง ขอบอกว่าหัวใจเต้นแรงจนอาจจะหนักกว่าคนไข้คนนั้น ...วันนั้นตื่นเลยครับ รู้เลยว่าคะแนนสอบกับชีวิตจริงมันคนละเรื่องกัน
นับจากวันนั้น ผมเลิกอ่านหนังสือแบบเก่า มาใช้วิธีใหม่ อ่านและคิดจากของจริงว่า เจอไอ้นั่นเจอไอ้นี่ ทำไมถึงเกิด เพราะอะไร..อ๋อ..เพราะแบบนี้ จึงมีลักษณะแบบนั้น ถ้าเราแก้ไขตรงจุดนั้นๆ ผลลัพธ์ที่ออกมาจะเป็นอย่างไร ใช้กาลามสูตรและอิทธิบาทสี่ มาตลอด จนปัจจุบันก็เริ่มรู้เรื่องพอพูดคุยอะไรๆกับเขาได้นิดๆ

อยากบอกน้องๆที่อยู่ในวัยเรียน หรือท่านๆที่ยังมีโอกาสได้เรียน จงทุ่มเท ตั้งใจ เรียนให้ถึงแก่น ให้ลึกที่สุด ให้กว้างให้มาก ตอนที่มีคนช่วยเหลือ มีทรัพยากรของสถานศึกษาเหลือเฟือ ยังมีเรี่ยวแรง มีกำลังใช้ให้เต็มที่
เมื่อน้องๆหลุดพ้นการเรียน การศึกษาเพิ่มเติมเป็นสิ่งที่ต้องทำ แต่คราวนี้ไม่ง่าย เสียเงินเองเพื่อซื้อหาความรู้ สละเวลา ลางาน จากครอบครัว ไปมากก็ไม่ได้ ไม่ไปก็ตกยุค หนังสือตำราวารสาร เสียสตางค์ทั้งนั้นแพงด้วย ไม่มีใครคอยแก้ไขให้คำปรึกษาแบบลูกศิษย์อีกแล้ว ที่เจออาจเป็นคนคอยบั่นทอนเลื่อยขา ย่ำซ้ำเมื่อเราพลาด
มีโอกาสให้รีบทำ

เวลาผมไปเรียนไปสอบกับ มสธ. ผมชอบที่จะไปสนามสอบแต่เช้าเพื่อไปดูวิถีของผู้เรียน บางคนขับรถกระบะส่งของมาสอบ กลิ่นไก่สด ปลาสดยังมากับรถเลยแสดงว่าทำงานแล้วมาสอบ บางคนสวมชุดพนักงานสะดวกซื้อแล้วใส่แจ็คเก็ตทับ คาดว่าสอบเสร็จไปเข้ากะต่อ
แม่บางคนต้องพาตายายมาดูหลานน้อยตอนที่ตัวเองเข้าสอบ เจ้าหน้าที่ตำรวจ ทหาร ก็มาสอบในสาขาวิชาต่างๆ ผมเคยเจอน้องพนักงานเติมน้ำมัน สอบกฎหมายโต๊ะติดๆกัน
เมื่อน้องๆออกมาสู่โลกความจริง การเรียนการศึกษาต่อมันมีหนทาง แต่มันก็ไม่ได้ง่ายนัก ต้องแบ่งเวลา ต้องจัดการตัวเอง ต้องเสียเงินเสียเวลา ชีวิตที่ต้องเรียนนอกโรงเรียนมันยุ่งยากวุ่นวายกว่าที่เราคิด ไม่ว่ายากดีมีจนอย่างไร เวลาเรามีเท่ากัน ต่างกันที่การจัดการนะครับ

ย้อนกลับมาที่วัยเรียน ตั้งแต่ระดับประถมไปจนถึงปริญญาเอก กรุณาใช้โอกาสและเวลาของตัวเองให้เต็มที่ คุณมีโอกาสและเวลาแล้ว
ย้อนกลับมาวัยทำงาน ตั้งแต่เริ่มจนเกษียณ ชีวิตการเรียนคุณไม่หยุด ไม่ว่าเรียนต่อ เรียนเพิ่ม อบรม คุณต้องจัดการเวลาและทรัพยากร เพราะคุณต้องเรียน ไม่วิชาใดก็ทางใดทางหนึ่ง
ย้อนกลับมาที่วัยสูงอายุ ก็ยังคงต้องเรียนเพื่อตามโลกให้ทัน วิเคราะห์มาช่วยลูกหลาน คุณควรใช้สิ่งที่มีมากกว่าเขาคือประสบการณ์มาขัดเกลาความรู้ที่มี เพื่อส่งต่อให้รุ่นต่อรุ่นสืบไป

ประสบการณ์ ความเข้าใจรวบยอด การประยุกต์ใช้ให้เข้ากับบริบทของเรา ของพวกนี้ตำราไม่มีนะครับ เราต้องเรียน ต้องคิด ต้องรวบรวมและสรุป สุดท้ายก็ส่งต่อ

ใครเหงาก็..เอ้า เพลงมา🎶🎶🎶

โปรดเอาความเหงามาลงที่ฉัน
มีความเชี่ยวชาญคลายความเหงากาย
oh no oh no oh no บอกมาเลยง่ายง่าย
ได้แค่เธอเมล์บอกมา🎶🎶