ขอเล่าเรื่องราวที่แสนประทับใจ ตอนเป็นนักเรียนแพทย์ที่สถาบันใหญ่ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เมื่อนานมาแล้ว ผมขึ้นปฏิบัติงานชั้นคลีนิคครั้งแรกตอนปี 4 ตึกผู้ป่วยศัลยกรรม
ตึกผู้ป่วย 72 ปีนี่ มี2ฝั่งครับ หญิงและชาย อยู่ตรงข้ามกัน เชื่อมด้วยทางเดินเล็กๆ ผมได้รับผู้ป่วยชายหนุ่ม ประมาณ 18 ปี ป่วยจากการกลืนน้ำยาล้างห้องน้ำ (caustic agent injuries) ประวัติว่า ถูกผู้ใหญ่กีดกันความรัก จึงตัดสินใจฆ่าตัวตายพร้อมกับฝ่ายหญิง ต่อหน้าพ่อและแม่ แต่ว่าไม่ตาย จึงมาแอดมิดที่นี่ อาการเริ่มดีแล้ว แต่ซึมมาก ไม่ยอมกิน เข้าใจว่าฝ่ายหญิงตาย แต่ตัวเองรอด
ตอนบ่ายวันหนึ่งผมกับเพื่อนต้องเอารายงานไปให้อาจารย์ตรวจ ปรึกษาและวิจารณ์รายงาน ขณะรอเพื่อนก็เล่าให้ฟังว่า คนไข้ที่เขาได้รับเป็นผู้หญิง นอนที่ตึก 72 ปี อีกฝั่งหนึ่งมาแอดมิด เนื่องจาก --กินน้ำยาล้างห้องน้ำฆ่าตัวตาย เนื่องจาก รักไม่สมหวัง ตอนนี้อาการดีแล้ว แต่ซึมมาก เพราะคิดว่าฝ่ายชายตาย ตัวเองรอด
เฮ้ย...เหมือนเรื่องคนไข้ผมเลย แสดงว่าทั้งคู่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีชีวิตอยู่ ผมและเพื่อนเสนอรายงานกับอาจารย์ ตามปกติ
เช้าวันรุ่งขึ้น เราไปราวด์วอร์ดตามปกติ อาจารย์ท่านนั้นบอกแพทย์ประจำบ้านว่า คุณไปพาคนไข้ชาย ชื่อ.... มาพบผู้ป่วยรายนี้หน่อยสิ คุณ..เจ้าของไข้ไปด้วยนะ เราก็งงๆ แต่ก็ทำตาม
คุณเชื่อไหม..วินาทีที่พี่เรซิเดนท์พาคนไข้มาพบกับ ทั้งสองคนน้ำตาไหล พูดอะไรไม่ออก ฝ่ายชายเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง กุมมือฝ่ามือฝ่ายหญิง...
พวกเรา..ยืนนิ่งกันทั้งทีม น้ำตาไหล..
หลังจากนั้นอีกสามวัน ผู้ป่วยทั้งสองก็ดีขึ้น กลับบ้านได้ เรื่องนี้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ก็ยังอยู่ในความทรงจำผม..ตลอดไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น