ที่ไอซียูแห่งหนึ่ง โรงพยาบาลไกลโพ้น วันนี้หมอจบใหม่คนหนึ่งอยู่เวรซึ่งต้องดูแลคนไข้ทั้งโรงพยาบาลมา 30 ชั่วโมงแล้ว กับทีมพยาบาลที่แสนอ่อนล้าในช่วงเทศกาลปีใหม่..
..
เช้านี้ลุงปิติ อาการไข้ไม่ดีขึ้นเลย ปวดหัวมาก กินอะไรไม่ได้มาสามวันแล้ว อ่อนเพลียมากอาเจียนตลอด รู้สึกเบลอๆลูกหลายเรียกก็ไม่รู้สตินัก ลูกหลานจึงว่าจ้างรถไปส่งที่โรงพยาบาล ลุงปิติหายใจแผ่วมากๆ ได้ยินลางๆ เห็นเหตุการณ์ต่างๆลางๆเหมือนอยู่ในความฝัน ..เขาจะพาฉันไปไหนนะ ฉันปวดหัวและเหนื่อยมาก หายใจอึดอัด รู้สึกเหมือนมีคนมาจับตัว โอ้ย...มีอะไรแหลมๆ มาจิ้มแขนนะ..โอ้ย..อีกแล้ว สามรอบแล้ว...
คุณพยาบาลและหมอเวร พากันมะรุมมะตุ้มรอบตัวคุณลุงปิติ เพื่อช่วยชีวิต คุณลุงใกล้จะช็อกเส้นเลือดเล็กมาก ต้องเจาะเส้นหลายครั้ง
ที่ไอซียู...คุณพยาบาลบอกว่า..หมอคะ เปิดเส้นไม่ได้เลย ยาก็ไม่ได้ ลุงแกหายใจแผ่วลงค่ะ คุณลุงปิติได้ยินเสียงคุณหมอ..คงต้องเปิดเส้นกลางแล้วเตรียมใส่ท่อ.. คุณลุงปิติคิด..ท่อคืออะไร ใส่ที่ไหน แล้วเส้นกลางอยู่ตรงไหน..
อ้าว..มืดๆเหมือนใครเอาผ้ามาปิด โอ้ยๆๆ มีเข็มมาจิ้มที่คอ เจ็บมาก โอ้ยๆ ใครมาจิ้มอะไรที่คอฉันเนี่ย เอาอะไรใส่มาที่คอฉัน ใครจับคอเนี่ย ขยับไม่ได้ เอาออกๆ ฮึบๆ ใครมัดแขนเอาไว้.. สิ่งที่คุณลุงปิติได้ยินตอบกลับมาว่า ลุงๆ อย่าดิ้นยิ่งฝืนยิ่งเจ็บนะ คุณสะกาวเดือน ช่วยจับศีรษะมั่นๆนะครับ คุณละอองดาวจับมือคุณลุงที...
การใส่สายที่คอยังไม่เสร็จสิ้น คุณลุงปิติรู้สึกทรมานยิ่งนักและอ่อนเพลียเหลือกำลัง ขณะที่สติกำลังจะหลุดลอย มีหน้ากากมาครอบปากแล้วมีลมเป่า..คุณลุงดิ้นสุดกำลัง ใครมาปิดปากปิดจมูกฉันเนี่ย เอ๊ะขยับมือไม่ได้เขามัดฉันไว้ทำไม ทันใดนั้น!! ก็มีแท่งเหล็กเย็นเฉียบอันใหญ่ใส่เข้ามาในปาก งัดปาก กดลิ้น คุณลุงคิด..เขาจะทำอะไรเนี่ย เจ็บนะ ..คุณลุงต่อสู้เฮือกสุดท้าย
ภาพคุณหมอเวรแทบหมดกำลัง เขาพยายามช่วยลุงปิติเต็มที่ ละอองดาว สะกาวเดือน เยื้อนนภา และ สุธาวดี ก็ทุลักทุเลไม่แพ้กัน ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา ..พี่..มาพอดี ผมรบกวนพี่เล็กน้อยครับ ผมพยายามใส่ท่อและเปิดเส้นที่คอมาสักพักแล้ว ทำไม่ได้ครับ คุณลุงไม่รู้ตัว ดิ้นมาก ผมหมดแรงแล้ว พี่ว่างไหมครับ ช่วยคุณลุงที..
..ได้สิน้อง พี่แวะมาเอาของที่ลืมไว้ วันนี้ว่าง น้องไปพักก่อนนะเดี๋ยวพี่ดูแลให้ต่อ ชายหนุ่มไปล้างมือ ใส่หน้ากากและพูดเตรียมความพร้อมกับทีม แล้วเดินมาที่เตียง คุกเข่า พูดเบาๆที่ข้างหูคุณลุงปิติอยู่ครู่หนึ่ง คุณลุงปิติก็ดูสงบลง ไม่ดิ้น หลังจากนั้นก็ใส่สายที่คอและท่อช่วยหายใจจนเสร็จ...
ชายหนุ่มแวะไปที่ห้องพัก บอกคุณหมอเวรว่า พี่จัดการเรียบร้อยแล้ว หมอเวรชะงักเล็กน้อยก่อนบอกว่า "..โห..พี่ อย่างเทพเลย แป๊บเดียว สมกับเป็นหมอไอซียูเลย" ชายหนุ่มนั่งลง แล้วบอกว่า .. ไม่หรอกน้อง จริงๆพี่ว่า คุณลุงท่านไม่ทราบว่าเรากำลังทำอะไรกับท่านมากกว่า ไม่มีใครบอกท่านเลยว่าจะทำอะไร ตรงไหน เจ็บไหม คุณลุงกำลังอ่อนล้าและสับสนจากอาการป่วยหนัก พอพบสถานการณ์ที่เหมือนปิดหูปิดตา ไม่รู้อะไร มีแต่คนมารุมทำอะไรต่างๆ เป็นเรา เราก็คงสู้ พี่แค่ไปบอกคุณลุงให้ทราบเท่านั้นเอง...
"ผมคิดว่าลุงแกช็อก ไม่รู้สติไปแล้วซะอีก แย่จัง" หมอเวรคอตก ชายหนุ่มยิ้มและตบไหล่เบาๆ บอกว่า ...ไม่เป็นไร วันหลังแก้ไขได้ เราไม่มีวันรู้หรอกนะว่าสติและความรู้ตัวของมนุษย์เราเป็นอย่างไร มีหรือไม่มี แม้แต่เขาจะช็อกหรือเบลอเพียงใดก็อาจรู้ตัวได้ และถึงแม้เขาจะไม่รู้ตัว เราก็ต้องเคารพสิทธิแห่งความเป็นมนุษย์ของเขาอยู่ดี ต้องบอกกล่าว เพื่อให้เขาทราบเสมอ อย่าลืมว่าร่างกายเป็นของเขา เพียงแค่ฝากเราดูแล... แล้วชายหนุ่มก็เดินกลับไป หมอเวรหยิบเสื้อบนโต๊ะ..แล้ววิ่งออกไป..พี่ลืมของครับ
..
..
ห้าปีต่อมา คุณลุงปิติ เดินออกกำลังกายอยู่ที่สวนสาธารณะ วันนี้ร้อนมาก เดินได้ห้ารอบ คุณลุงรู้สึกหน้ามืด ใกล้จะล้ม ขณะนั้นเองมีมือที่แข็งแรง มาจับเอวคุณลุงไว้ แข็งแรงแต่อ่อนโยน และพูดกับคุณลุง คุณลุงปิติแทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้ยินอีกครั้ง "คุณลุง..ไหวนะครับ."
คุณลุงปิติอึ้งไป ตอบกลับแบบละล่ำละลัก "หวะ..หวะ.. ไหวครับคุณหมอ..." ชายหนุ่มยิ้ม ตอบว่า ดีแล้วครับ ว่าแต่คุณลุงเก่งนะครับ ทราบด้วยว่าผมเป็นหมอ ยังไงก็อย่าฝืนนะครับ ไม่ไหวก็พัก ผมขอตัวนะครับ แล้วชายหนุ่มก็เดินต่อไป มือถือกล้องถ่ายภาพตัวเล็กๆ สวมหมวกสีแดงสดใส กางเกงกีฬาขายาวสีดำและเสื้อยืดสีขาว ดูทะมัดทะแมง
คุณลุงปิติมองชายหนุ่มจนลับตาไป น้ำตาซึม รู้สึกเหมือนได้พบเพื่อนเก่าที่จากกันมานาน คุณลุงพยายามจดจำใบหน้าชายหนุ่มคนนั้น เหมือนกับที่จดจำเสียงที่มากระซิบข้างหูในวันที่คุณลุงปิติคิดว่าจะจบชีวิตในวันนั้นเสียแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่คุณลุงปิติจำได้ชัดเจนคือ เสื้อยืดสีขาวและลายสกรีน บนอกเสื้อสีน้ำเงินเข้ม .."อายุรศาสตร์ ง่ายนิดเดียว"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น