นิยายเรื่องสั้น เลือกมาโพสต์ตอนเย็น จะได้มีเวลาว่างอ่านกันครับ...ชื่อเรื่อง concern....
ที่โรงพยาบาลเอกชนเล็กๆแห่งหนึ่งในจังหวัดชายแดนประเทศ โรงพยาบาลแห่งนี้ดูแลคนไข้ในท้องถิ่นด้วยราคาไม่แพง เป็นมิตรกับท้องถิ่น รพ.ของรัฐที่อยู่ห่างไปสักหน่อยก็คนแน่นมาก คนที่พอกัดฟันจ่ายเพิ่มได้ก็จะมาหาความสะดวก จะได้ไม่ต้องรอทั้งวัน เพื่อเอาเวลาที่ต้องรอ ไปทำมาหากินเพิ่มรายได้ต่อไป คุณป้าชูใจ เป็นผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูงมาห้าปี อยู่บ้านกับน้องสาว ทำอาชีพทำขนมขาย ทุกวันคุณป้าชูใจจะขายได้หมด มีเงินต่อทุน และเงินเก็บอยู่บ้าง ฐานะไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้ลำบากมากนัก
คุณป้าชูใจ เป็นผู้ป่วยมารักษาที่ รพ.นี้กับหมอท่านหนึ่งมาตลอด วันนี้มาตามนัด แต่ว่าบังเอิญคุณหมอท่านนั้นป่วย จึงไปตรวจกับคุณหมออีกท่านที่มาแทน ตรวจเสร็จออกมารอรับยา ใบหน้าคุณป้าดูตึงเครียด ครุ่นคิดเรื่องในใจ จนไม่ทันสังเกตว่า มีชายชราผมสีขาว ถือไม้เท้าพยุงตัว แต่ก็ยังดูคล่องแคล่วแข็งแรงดี เดินมานั่งรอรับยาข้างๆ
คุณลุง "สวัสดี คุณชูใจ ไม่ได้พบกันนานเลยนะ นั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียว ฉันนั่งด้วยคนนะ." คุณป้าชูใจเงยหน้าขึ้น เห็นชายชรายิ้มสดใสนั่งอยู่ข้างๆ ก็จำได้ว่าเป็นอดีตภารโรงของโรงเรียน ตอนนี้เกษียณอายุ แต่ยังแข็งแรง รับจ้างซ่อมรองเท้า คุณป้าเองยังเอารองเท้าไปซ่อมหลายคู่ .."สวัสดีจ้ะ เชิญเลยๆ ฉันนั่งรอรับยาอยู่ มาตรวจโรคความดันตามนัดน่ะ แล้วคุณมาทำอะไร" ชายชราตอบว่า "ล้มน่ะครับ สะดุดเจ้าสีเทา แมวที่บ้าน เลยมาให้หมอเขาตรวจดูซะหน่อย ไม่หัก โชคดีไป หมดเคราะห์ แต่ดูคุณชูใจเครียดมากเลยนะ"
คุณป้าชูใจตอบแบบว้าวุ่น..วันนี้หมอตรวจบอกว่าความดันก็ดี ผลเลือดดี แต่ว่าขาบวมเล็กน้อย หมอเลยเปลี่ยนยาให้ บอกว่าจะได้ไม่บวม แต่ว่าราคายาตัวใหม่นี้จะแพงหน่อย ฉันก็ไม่ได้กังวลใจอะไรกับเรื่องบวมนะ มันก็ไม่ได้ผิดปกติเลย ถ้าหมอไม่ทักก็ไม่รู้ แต่ก็ยังคิดว่า ก็ไม่เป็นอะไรทำไมต้องเปลี่ยนยาด้วย ถ้าแพงขึ้นจะกระทบทุนขายของไหมละสิ ระยะหลังๆนี้ของแพงด้วย วันนี้เงินจะพอไหมยังไม่รู้ คิดว่าคงเหมือนเดิม เลยไม่ได้เผื่อเงินมาด้วย...
คุณลุงนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วก็บอกว่า..แต่ก่อนฉันก็มีปัญหาเหมือนกันเรื่องยาเบาหวาน เดิมทีก็ใช้ยาสองตัว คุมน้ำตาลได้ดีนะ ผลแทรกซ้งแทรกซ้อนก็ไม่มี วันหนึ่งหมอใหม่ๆนี่แหละมาบอกว่า มียาตัวใหม่ น้ำหนักไม่ขึ้น ไม่บวม น้ำตาลไม่ต่ำ ฉันก็ถามไปว่า ตอนนี้ก็ไม่ได้มีผลข้างเคียงอะไร บวมๆเล็กน้อยหมอก็ดูแล้วนี่ครับ ว่าไม่ได้เป็นอะไร ฉันเลยขอหมอว่าไม่เปลี่ยนได้ไหม ..หมอก็บอกว่าไม่เปลี่ยนก็ได้ แต่ต้องแจ้งให้ทราบเป็นทางเลือก ผลดีผลเสีย แล้วตัดสินใจร่วมกัน คุณป้าชูใจนิ่ง แล้วบอกว่า "เราทำอย่างนั้นจะดีเหรอ เหมือนไปสั่งหมอเขานะ" คุณลุงตอบกลับมาว่า " ไม่หรอก หมอสมัยนี้ เขาถือว่าการร่วมรักษาโดยให้คนไข้ร่วมตัดสินใจ จะดีกว่า บางทีมุมมองของหมอกับคนไข้ไม่เหมือนกัน เหมือนอย่างคุณชูใจ ที่ไม่ได้เครียดอะไรกับอาการบวมเลย แต่หมอเขาแค่อยากให้ไม่บวม ผมว่าน่าจะคุยกันได้นะ"
ปิ๊งง..ป่อองงง.. ขอเชิญหมายเลข 105 รับยาค่ะ
คุณป้าชูใจก็ไปที่ห้องยา ขณะกำลังชำระเงิน ก็ถามเภสัชกรว่า "หนูๆ ป้าอยากจะถามหมออีกครั้งว่า ใช้ยาตัวเดิมได้หรือเปล่า ยาตัวเดิมยังดี และป้าก็ไม่มีเงินมากพอด้วย" คุณเภสัชกรใจดีบอกว่าได้ คุณหมอยินดีอย่างยิ่ง เดี๋ยวหนูพาไปเองค่ะ คุณป้าเป็นคนไข้คนสุดท้ายแล้วในเช้านี้ แล้วก็พาป้าชูใจไปพบหมอ คุยกับหมอแล้วถึงประเด็นที่คุณป้ากังวล คุณหมอก็รับฟังและอนุญาตให้ใช้ยาเดิมได้ คุณป้าชูใจดีใจมาก กะว่าจะออกมาขอบคุณลุงสมคิด แต่ก็ไม่พบลุงสมคิด ก็เลยถามเภสัชกรว่า "หนูๆ ลุงสมคิดแกรับยากลับไปแล้วหรือ" เภสัชกรก็งง บอกว่าคุณป้าเป็นคิวสุดท้ายแล้ว ไม่มีคนอื่นแล้ว
ป้าชูใจคิดว่า หรือลุงแกไม่ต้องรับยา แค่มาตรวจเฉยๆกระมัง แล้วป้าชูใจก็เดินอารมณ์ดี จิตใจแจ่มใสกลับบ้าน นึกดีใจที่ไม่ต้องลำบากเพิ่ม จะได้มีเวลาไปออกกำลังกายอย่างที่หมอแนะนำได้เต็มที่
ตอนเย็น....
ภารโรงก็บ่นว่าใครเอาวิกผม เสื้อผ้าเก่าๆ ไม้เท้า มาทิ้งไว้ในถังขยะหลังโรงพยาบาล ทิ้งผิดประเภทด้วย บ่นกับยามที่เฝ้าประตู เลยไปดูกล้องวงจรปิดกัน
..
...
...
...
..เห็นชายชราผมขาวๆ เดินถือไม้เท้ากระเผลกออกมาจากรพ. ถอดวิกผม ทิ้งไม้เท้า และถอดเสื้อคลุมเก่าๆออก ยืดตัวขึ้นเป็นชายหนุ่ม หัวยุ่งๆ หน้าหล่อมาก บนอกเสื้อยืดมีสกรีนลาย "อายุรศาสตร์ ง่ายนิดเดียว" ก้าวขึ้นนิสสันมาร์ช แล้วขับรถออกไป
..
......concern....contact....corporate.....key to success
ฝันดีนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น