ตั้งครรภ์นอกมดลูก

"แก ๆ ชั้นปวดท้องมากเลย ปวดสุด ๆ เลย ไม่ไหวแล้ว" ทรายแก้วปลุกเพื่อนร่วมห้องกลางดึกคืนนั้น

"ว้าย แก ปวดตรงท้องน้อยด้านขวาด้วย สงสัยไส้ติ่งอักเสบแน่เลย เดี๋ยวนะ ไปโรงพยาบาลดีกว่า" แจ่มจันทร์เพื่อนร่วมห้อง เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่ต่างคณะ พักอยู่ด้วยกันตั้งแต่เข้าเรียนปีที่หนึ่ง ตัดสินใจโทรเรียกรถพยาบาล และติดต่อพ่อแม่ของทรายแก้ว

ที่ห้องฉุกเฉิน คุณหมอได้ตรวจรักษาทรายแก้วอยู่ด้านใน แจ่มจันทร์นั่งรออยู่ด้านนอก ส่วนพ่อแม่ของทรายแก้วกำลังเดินทางมาจากต่างจังหวัด คำพูดของคุณหมอยังดังก้องอยู่ในหัวของแจ่มจันทร์ "ญาติของคุณมีอาการฉุกเฉินมาก ตั้งครรภ์นอกมดลูกและตอนนี้ ก้อนทารกกกำลังจะแตกออกที่ปีกมดลูก ต้องทำการผ่าตัดรักษาโดยด่วน เธอเริ่มเสียเลือดมากและความดันตก หลังผ่าตัดเราอาจต้องย้ายคนไข้ไปสังเกตอาการในห้องไอซียูนะคะ"
แจ่มจันทร์สับสน ทรายแก้วที่สดใสร่าเริง ตั้งใจเรียนอย่างดี แต่ตอนนี้เธอตั้งครรภ์และกำลังมีอันตรายจากการตั้งครรภ์ เธอสับสนมากไม่รู้ว่าจะโกรธเพื่อน หรือเป็นห่วงเพื่อนดี และคิดต่อไปว่าหากพ่อแม่ทรายแก้วมาถึง จะเกิดอะไรขึ้น พลางนึกถึงใบหน้าของเพื่อนชายคนสนิทของทรายแก้ว ที่เพิ่งเลิกรากันไปไม่นาน แจ่มจันทร์รู้สึกโกรธผู้ชายคนนั้นมาก ป่านนี้มันจะรู้ไหมว่าทรายแก้วทรมานขนาดไหน

ที่ห้องไอซียู หลังผ่าตัด ทรายแก้วเสียเลือดมาก ความดันโลหิตตก คุณหมอที่ไอซียูกำลังช่วยเหลือเธอต่อจากห้องผ่าตัด เลือดถุงที่สี่ต่อกับสายให้เลือด น้ำเกลือและยาสารพัดชนิด ทรายแก้วนอนนิ่ง เธอยังไม่ได้รับการถอดท่อช่วยหายใจและเครื่องช่วยหายใจ
ที่หางตาทั้งสองข้างของทรายแก้ว มีน้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย

แจ่มจันทร์บรรยายความรู้สึกตัวเองไม่ออก ภาพที่เห็นคือพ่อแม่ของทรายแก้วร้องไห้ ทุกข์ทรมาน อดทน และให้กำลังใจลูกสาวตัวเอง คุณพ่อของทรายแก้วนั่งลงข้างเธอ กุมมือเธอและกระซิบคุยกับเธอตลอด ส่วนคุณแม่ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้ทรายแก้วและหวีผมของลูกสาวด้วยความรัก
ไม่นาน คุณพยาบาลก็มาทำการรักษาและขอให้พ่อกับแม่ไปรอด้านนอก

"พ่อคะ แม่คะ หนูไม่รู้มาก่อนเลย ถ้ารู้หนูอาจจะเตือนแก้วเขา ห้ามเขาได้ แต่นี่.. นี่.." แจ่มจันทร์ก้มหน้าและร้องไห้
แม่ของทรายแก้วเข้ามาประคองกอดแจ่มจันทร์ พ่อของทรายแก้วกุมมือแจ่มจันทร์เอาไว้

"ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอกลูก แก้วเอง ก็คงไม่อยากให้เกิด ไม่มีใครผิดทั้งนั้นหรอกจ้ะ"
"พ่อเองก็ตกใจ แต่สิ่งที่พ่อคิดตอนนี้ ไม่ได้คิดว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเป็นอย่างไร แต่พ่อเป็นห่วงแก้ว พ่อต้องการแค่ให้แก้วปลอดภัย ใจของพ่อกับแม่ ต้องการเห็นลูกปลอดภัยก็พอ สิ่งที่ผิดพลาดผิดพลั้ง มันไม่สำคัญหรอก เราแก้ไขได้ แต่ชีวิตมันเอาคืนมาไม่ได้"

"หนูจันทร์ อย่าไปนึกโกรธยัยแก้วเลยนะ และพ่อกับแม่ต้องขอขอบใจหนูมาก ที่ช่วยชีวิตยัยแก้วเอาไว้ คอยดูแลยัยแก้วมาอย่างดี"

ทรายแก้วอาการดีขึ้นตามลำดับ คุณหมอถอดท่อช่วยหายใจและเครื่องช่วยหายใจ ย้ายทรายแก้วออกจากไอซียูมาที่ห้องพักปรกติ แจ่มจันทร์รีบทำงานที่มหาวิทยาลัยแล้วนั่งรถมาหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วง สามวันที่เธอติดงานนำเสนอผลงาน ไม่ได้มาเยี่ยมเพื่อนเลย

เมื่อเปิดห้องเข้าไป เธอเห็นคุณแม่ของทรายแก้วจัดผลไม้อยู่ในห้อง คุณพ่อนั่งคุยกับทรายแก้วอยู่ พ่อกับแม่ของทรายแก้วบอกว่า เธอมาก็ดีแล้วช่วยอยู่สักครู่ พ่อกับแม่จะลงไปกินข้าว ก่อนออกจากห้องคุณพ่อของทรายแก้วหันมายิ้มและพยักหน้าให้แจ่มจันทร์

แจ่มจันทร์นั่งลงข้างเพื่อนรักของเธอ กุมมือทรายแก้ว สายตาที่มองทรายแก้วเป็นสายตาที่อ่อนโยนและให้อภัย
"แก ชั้นขอโทษ..." ทรายแก้วน้ำตาริน
"ไม่เป็นไร ชั้นเข้าใจ ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก แม้แต่ตัวแกเอง แต่ในเมื่อมันเกิดแล้วและผ่านไปด้วยดี แกปลอดภัย ทุกอย่างมันเริ่มใหม่ได้ แกกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว"...แจ่มจันทร์ยิ้มและกล่าวต่อ

"แกมีพ่อแม่ที่ดี แกมีชั้น ที่สำคัญแกยังมีชีวิตอยู่ วันนั้นพวกเราใจหายนึกว่าจะเสียแกไปแล้ว แกรู้ไหม พ่อกับแม่ของแกรักแกมาก จนฉันรู้สึกได้ ความรักของพ่อกับแม่เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ วันนั้นยอมรับว่าโกรธแกมาก แต่พอเจอพ่อกับแม่ของแก ทำให้ฉันรู้ว่า ความรักและการให้อภัยมันยิ่งใหญ่และอบอุ่นมาก ๆ "

แจ่มจันทร์น้ำตานองหน้า...
"แกมีคนที่รัก มีพ่อและแม่ที่รักแก แกต้องรักท่านมาก ๆ นะ แกก็รู้ว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีโอกาสเป็นแบบแกเลย"

ทรายแก้วกุมมือแจ่มจันทร์ ทั้งห้องเงียบสนิทมีแต่เสียงหัวใจของเพื่อนทั้งคู่ที่สื่อสารกันผ่านการสัมผัสที่อบอุ่นและเปี่ยมด้วยมิตรภาพ...ที่แท้จริง