คิดไปเรื่อยเปื่อย บ่ายวันอาทิตย์ (โคตรร้อน)
ผมคิดว่าทุกคนคงเคยอ่านนิยายคลาสสิกเรื่อง "แมงมุมเพื่อนรัก" มิตรภาพแบบไร้พรมแดนระหว่างหมูน้อยวิลเบอร์ ที่ใกล้จะถูกเชือดเต็มทน หากไม่ได้แมงมุมแสนฉลาดชาร์ล็อตต์ คอยช่วยเหลือและปั้นให้เป็นหมูวิเศษ จนเจ้าของได้รางวัลหมูขวัญใจช่างภาพไป เรื่องราวกล่าวถึงการช่วยเหลือ มิตรภาพ ความอบอุ่นใจ และน้ำตาที่ไหลรินจากการตายไปของชาร์ล็อตต์
แต่.... เมื่อหลายวันก่อนผมหยิบนิยายเรื่องนี้มาอ่าน และคิดว่า ชาร์ล็อตต์คือตัวเอกจริง ๆ
1. ชาร์ล็อตต์มีผลประโยชน์ทับซ้อนในการช่วยพอสมควร เพราะหากวิลเบอร์มีชื่อเสียง เขาจะไม่ถูกฆ่า ลูก ๆ ของชาร์ล็อตต์จะมีเพื่อนที่ทรงอิทธิพลแน่นอน
2. ชาร์ล็อตต์วางแผนอย่างดีให้ทุกคนในโรงนารู้ว่าเธอเป็นโต้โผใหญ่ในการช่วยวิลเบอร์ ทั้ง ๆ ที่เธอแค่ถักใยแมงมุมเป็นตัวอักษร เธอก็ช่วยได้แล้ว ไม่ต้องบอกใครก็ได้
3. เธอเลือกวิลเบอร์ เพราะหมูน้อยเป็นสมาชิกใหม่ กล่อมง่าย อีกอย่าง วิลเบอร์หัวอ่อน ไม่แกร่งอย่างสเตเปิลตัน ที่แม้โดดเดี่ยวแต่กร้านต่อโลก
4. ชาร์ล็อตต์เองรู้ตัวดีว่า ด้วยความเป็นแมงมุม ทำให้คนอื่นมองเธอในแง่ร้าย ถ้าเธอจะพลิกมุมมองคนอื่น ต้องทำสิ่งที่มัน "ปัง" ทำให้คนอื่นยอมรับเธอ จนถึงยอมรับลูก ๆ ของเธอด้วย
โอเค จริง ๆ แล้วนิยายมันสวยงามนะครับ แปลมาด้วยภาษาที่ดีมาก ผมอ่านเรื่องนี้ตอนอยู่ชั้นประถม ก่อนที่เขาจะบังคับให้อ่านในชั้นมัธยม พร้อมกับอ่านงานของเอนิด ไบลตัน
ลองแอบคิดวรรณกรรมแบบอื่น ๆ ดูสิครับ มันก็สนุกไปอีกแบบนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น