อันนี้มาเล่าให้ฟังนะ ไม่ได้พาดพิงใคร เกี่ยวกับการไปประชุมดูงาน (จริงรึ) เรื่องยาวมาก กรุณาไปชงกาแฟมาดื่มไปอ่านไป
ไม่กี่วันก่อนมีข่าวเรื่องการประชุมดูงาน และตารางการดูงานของกระดานหมอกลุ่มหนึ่ง อยากบอกว่าผมก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้เหมือนกัน เมื่อนานมาแล้ว
นานแสนนานมาแล้ว ผมได้รับบรรจุชื่อไปดูงาน มีผู้ร่วมประชุมเป็นบุคลากรทางการแพทย์หลายท่าน ด้วยหัวเรื่องที่น่าสนใจ สำหรับแพทย์จบใหม่ ซึ่งพออายุมากขึ้นจึงได้เข้าใจว่า มันเป็นหัวเรื่องเดิม ที่ไม่มีทางทำได้จริง แต่งหน้าทาปากให้ดูเปลี่ยนไปเท่านั้น
แน่นอนไม่คิดเป็นวันลาและมีค่าเบิกจ่ายตามกฏ แต่สรุปว่าไม่ต้องจ่ายอะไร และประมาณการด้วยสายตาหมอใหม่ อ่อนต่อโลก คิดว่าน่าจะเกินงบแน่นอน
ตารางเวลาเหมือนที่ปรากฏในข่าวเลย ดูงานครึ่งเช้า สรุปงานครึ่งบ่าย สองวันติด แน่นอนว่าคือวันพฤหัสและศุกร์ เปิดทางต่อเสาร์อาทิตย์ และเมื่อดูงานจริง พาไปชมนั่นโน่นอยู่ 60 นาทีครับ แล้วก็เลิก ส่วนอีกวันดูงาน 45 นาที แล้วเลิก
ถึงจะไม่มีงบไปเที่ยวหรู แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ส่วนตัวรู้สึกเปลือง และรู้สึกว่า ตรูมาทำอะไรที่นี่
หลังจากนั้นผมกลายเป็นที่รักของเพื่อนร่วมงานคือ พวกคุณไปกันเหอะนะ ถ้าเป็นงานแบบนี้ ผมขออยู่รักษาคนไข้ดีกว่า ขอเหนื่อยดีกว่า
ตอนนั้นไม่รู้จัก อิคิไก แก่ตัวมาจึงได้รู้ว่านี่แหละ อิคิไกของเรา แนวทางของเรา เราทำแล้วเราจะไม่เสียใจ ไม่เสียดาย
จบเรื่องแรกมาเรื่องสุดท้าย คือเรื่องที่สอง ตอนนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญแล้ว มีบริษัทเวชภัณฑ์หนึ่งชวนผมไปประชุมวิชาการต่างประเทศ เป็น international forum ด้วยนะ ผมได้รับการสนับสนุนค่าเดินทาง ค่าลงทะเบียน ค่าโรงแรมที่พัก
ผมสนใจมากนะ วิชาการในประเทศนี่ฟังจนปรุแล้ว ถ้าได้ฟังของใหม่ รูปแบบงานแบบอินเตอร์ มันเป็นอย่างไร บอกเลยถ้าไปเองคงคิดหนักเพราะค่าใช้จ่ายสูง ผมจึงตอบตกลง
วันเดินทางก็พบว่ามีผู้เชี่ยวชาญที่เรารู้จัก (รู้จักเขาข้างเดียว) และมีชื่อเสียงไปกันหลายคน คิดในใจว่าดีจังจะได้มีโอกาสถกเถียงกับตัวพ่อตัวแม่ของวงการ
ปรากฏว่าไปลงทะเบียนฟังจริง เข้าฟัง 20 นาที แล้วนัดหมายออกไปเที่ยวต่อ…ไม่ได้เข้ามาที่สถานประชุมวิชาการอีกเลย ผมได้สอบถามผู้ดำเนินการว่า เข้าใจนะว่ามีกรุ๊ปเที่ยว แล้วกรุ๊ปเข้าฟังล่ะ ไปตรงไหน ก็ได้รับคำตอบว่า ไม่มีกรุ๊ปเข้าฟัง !?!?
ทำไงดีล่ะ จะไปเองก็ไม่เป็น ตอนนั้นผมยังไม่เป็น lonely planet traveller เหมือนตอนนี้ ยังเป็นหมอตัวเล็ก ๆ และรู้จักโลก (อีกแบบ) ครั้งแรกนี่แหละ
อิคิไกในตัวเองทำงานอีกครั้ง
หลังจากนั้นส่วนมากผมมักจะลงทะเบียนประชุมเอง ไปเอง ไม่ว่าจะในหรือต่างประเทศ แต่ก็ไม่ได้ไปบ่อยนักเพราะมันแพง ไปทีต้องจัดให้คุ้ม ชนิดอัดเทปมาฟังซ้ำแล้วซ้ำอีกเลย เข้าทุกเซสชั่น คนอื่นกินไปฟังไป ผมจะรีบกินแล้วตั้งใจฟังและจด
ส่วนงานที่มีบริษัทเวชภัณฑ์สนับสนุน ผมจะสอบถามรายละเอียดเยอะมาก ว่าจะได้เข้าประชุมแบบเต็มที่ ไม่เสียเวลา ส่วนใหญ่จะได้สนับสนุนค่าลงทะเบียน หากมีค่าที่พักให้ ผมจะร้องขอห้องพักรายวันที่ใกล้ที่ประชุมที่สุด (ราคาถูก) หรือที่เดียวกับที่ประชุม เพื่อไม่ให้เสียเวลา
ใช่ครับ หลังจากผมมีอิคิไกเช่นนี้ และทำแบบนี้ ผมได้รับการสนับสนุนลดลง แต่บางครั้งคนเราก็มีความสุขกับปรัชญาการใช้ชีวิตแบบนี้ครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น