วันที่ 27 มกราคม วันที่ระลึกการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์
วันนี้เป็นวันที่กองทัพบกแห่งสหภาพโซเวียตเข้าบุกถึงค่ายกักกันเอ๊าชวิตช์ และ เบียคาเนา ค่ายกักกันที่เป็นค่ายสังหารที่ใหญ่ที่สุดของกองทัพนาซี ปลดปล่อยนักโทษทั้งหมดเป็นอิสระ และเปิดเผยให้โลกได้เห็นความเศร้าของสงคราม
การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และค่ายกักกัน ปรากฏมีมาตั้งแต่สมัยสงครามบัวร์ระหว่างกองทัพอังกฤษกับชนพื้นเมืองในแอฟริกาใต้ แต่มาเป็นที่รู้จักชัดเจนในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง
พูดในฐานะคนที่อ่านเรื่องนี้มามากพอควร และไปเยี่ยมเยือนสถานที่ของการกังขัง การฆ่า มาแล้วทั้งแอฟริกาใต้และค่ายมรณะเอ๊าชวิตช์
เราอาจจะเคยอ่าน เคยรับรู้ เคยดูสารคดี เคยฟังคนนั้นคนนี้พูด เราจะพอนึกภาพออกว่าการสังหารโดยไม่มีความผิด สังหารโดยเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่มีค่า มันเป็นอย่างไร แต่เชื่อเถอะ เมื่อคุณไปยืนอยู่ตรงนั้น ตรงที่ผู้บริสุทธิ์ถูกจัดแถวให้ลงสู่ห้องรมแก๊ส ตรงที่คนบริสุทธิ์ถูกจับมาเรียงยิงเป้า ตรงที่คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถูกจับมาอัดรวมกันในห้องแคบ ๆ จนตาย ตรงที่แก๊สไซคลอนบีออกมาสังหาร ตรงที่เป็นจุดเผาร่าง
ผู้ทำหน้าที่ก็จำต้องทำ หากไม่ทำก็ตายเช่นกัน
หลับตา คิดถึงเรื่องราวในอดีตแล้วลืมตาเห็นภาพคราบแก๊สที่ยังติดตรึงในห้องนั้น รอยเล็บจิกกำแพง และเตาเผาของจริง
คุณจะรู้เลยว่าสงครามเป็นสิ่งที่เลวร้าย แม้หลายคนจะมีมุมมองว่าพรรคนาซีและบรรดาผู้นำ ทำเพื่อความยิ่งใหญ่ของประเทศตัวเอง จริง ๆ แล้วไม่ใช่ ไม่มีการสร้างความยิ่งใหญ่ด้วยการกดขี่ ทำร้าย สังหารใด ๆ จะอยู่ได้ถาวร
สงคราม การเมือง มันเรื่องหนึ่ง แต่การปฏิบัติต่อเพื่อนมนุษย์มันก็อีกเรื่องหนึ่ง ผมดีใจที่บรรดาผู้รอดชีวิตจากค่ายกักกัน กลับมาทำค่ายให้เป็นอนุสรณ์เตือนคนรุ่นหลังว่า อย่าทำผิดพลาดแบบนี้อีก
ผมยังจำคำของหลานผู้เสียชีวิตที่ห้องรมแก๊สนั้นได้ ...ผมพาคุณมาที่นี่ เพื่อให้คุณได้ไปบอกต่อกับทุกคนในที่ต่าง ๆ ว่าครั้งหนึ่งมนุษย์เคยทำกับมนุษย์ด้วยกันด้วยความเลวร้าย หดหู่เพียงใด เราหวังว่า พลังของคนทุกคนจะป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก
สำหรับผม ไม่มีดราม่าเรื่อง ยิว นาซี ผมไปที่นั่นและน้ำตาไหลออกมาโดยห้ามไม่อยู่จริง ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น