"แม้สถานการณ์จะตึงเครียดเพียงใด แต่น้ำใจคนไทยไม่เคยแห้งจาง"
วันที่ร้อนระอุด้วยไอแดดแต่เช้า สุภาพบุรุษสูงวัยท่านหนึ่งขึ้นรถคันเล็ก ๆ ไปกับลูกสาว จุดหมายคือลานอเนกประสงค์ของเทศบาล เขาตื่นแต่เช้า ทำอาหารเช้าง่าย ๆ โดยอุ่นอาหารที่เหลือจากเมื่อวาน และดื่มกาแฟหนึ่งถ้วย เมื่อคืนเขานอนเต็มที่เพื่อเตรียมตัวไปรับวัคซีนตามกำหนด
"หนูไปถูกไหม เราไม่เคยไปนะ" เขาถามลูกสาวซึ่งทำหน้าที่พลขับ
"ดูแผนที่มาคร่าว ๆ แล้วค่ะ น่าจะมีคนไปพอสมควร เราไม่น่าหลง" ลูกสาวตอบ แต่ก็หวั่นใจกลัวไปไม่ทัน
ลูกสาวขับรถไปในทางที่ไม่คุ้นชิน จนมาถึงทางแยกที่ดูแผนที่ไว้คร่าว ๆ แต่ไม่มีป้ายบอกทางแต่อย่างไร
"หนูจะลงไปถามที่วินมอเตอร์ไซค์ดูนะคะ" ลูกสาวไม่อยากไปสาย
"สวัสดีค่ะ รบกวนถามว่า บริเวณที่จัดฉีดวัคซีนอยู่ตรงไหนคะ"
"น้องขับเลยมานิดนึง เลี้ยวแยกที่ผ่านมานี่แหละ มา ๆ ถอยช้า ๆ เดี๋ยวพี่โบกรถให้ จะได้ไม่สาย ตรงไปล่ะอ้อมไกลเลย วันนี้คนมาฉีดเยอะ พี่คอยบอกทางช่วยหลายคันแล้ว" พี่วินหมายเลย 4 ยิ้มและยินดีช่วย
"ขอบคุณมากนะคะ" ดีจัง ลูกสาวนึก
ทางที่จะไปลานอเนกประสงค์มีเจ้าหน้าที่เทศบาล ในชุดบรรเทาสาธารณภัยและเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนาย คอยอำนวยความสะดวก "เชิญเลยครับ มาฉีดวัคซีนใช่ไหมครับ เลี้ยวซ้ายวนไปที่จอดรถได้เลยครับ"
มีเจ้าหน้าที่คอยบอกทางตลอด แม้แดดจะเริ่มแรง แต่เจ้าหน้าที่ก็ยังร่วมมือและยิ้มแย้ม คอยอำนวยความสะดวกให้การฉีดวัคซีนเป็นไปอย่างสะดวก ไม่แออัด
"เดี๋ยวพ่อลงไปรับบัตรคิวรอนะ หนูไปจอดรถและจะซื้อน้ำมาดื่มด้วย" ลูกสาวกลัวจะไม่ทัน เขายิ้มและลงจากรถเดินไปที่เต้นท์ ติดป้ายว่ารับบัตรคิว
"เชิญครับคุณลุง มาฉีดวัคซีนนะครับ เดี๋ยววัดไข้นะครับ มีเจลแอลกอฮอล์อยู่ทางนี้ แล้วเดินตามเส้นสีขาว รอเรียกคิวนะครับ ในเต้นท์ร่ม ๆ เรามีน้ำดื่มให้ด้วยครับ" เจ้าหน้าที่กระวีกระวาดให้บริการ เข้ามาต้อนรับคนที่เดินเข้ามา ทำให้ไม่แออัด ไม่วุ่นวาย
เขานั่งพักรอเพียงครู่เดียว เสียงเรียกลำดับคิวก็มาถึง เขาเตรียมบัตรประชาชนมาแล้ว แต่ยังกดคำสั่งเรียกภาพใบนัดจาก 'หมอพร้อม' ไม่ถนัดนัก ลูกสาวก็ยังไม่มา
"คุณลุงนำใบนัดมาไหมครับ" เจ้าหน้าที่จุดลงทะเบียนถาม
"เอามานะ แต่อยู่ในนี้ ลุงกดไม่คล่อง" พูดจบก็ยื่นโทรศัพท์ให้
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมช่วย" ชายหนุ่มวัยประมาณ 30 นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ที่แม้วุ่นวาย แต่ก็ช่วยอย่างเต็มที่ จนได้ภาพใบนัด และลงทะเบียนพร้อมฉีด
พอเดินจากจุดลงทะเบียน เขาลืมว่าเจ้าหน้าที่บอกให้ไปทางไหน ก็มีเจ้าหน้าที่สาธารณสุขคอยจัดให้ขึ้นไปฉีดบนอาคารหอประชุม พอดีกับที่ลูกสาววิ่งมา
"ที่จอดรถไกลเลยค่ะ เราไปลงทะเบียนกัน" ลูกสาวยังหอบ
"เสร็จแล้วล่ะลูก เจ้าหน้าที่เขาช่วยเหลือพ่อดีมาก โชคดีนะเนี่ย ไม่งั้นพ่อคงต้องติด ๆ ขัด ๆ อ๊งแอป ก็กดไม่ค่อยเป็น" เขายิ้ม
สองพ่อลูกเดินขึ้นไปบนหอประชุม คนไม่มากเท่าไหร่ ที่นั่งเพียงพอ เจ้าหน้าที่แนะนำให้ไปเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย และล้างมือก่อนเข้าอาคาร
เมื่อเข้ามาถึง เจ้าหน้าที่อาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้านหลายคน ทำการวัดชีพจร ความดันโลหิต ชั่งน้ำหนัก โดยให้คนที่เพิ่งมานั่งพัก รอเรียกตามบัตรคิว
"ใจเย็น ๆ นะคะ นั่งพักก่อน เพิ่งเดินมาเดี๋ยวความดันสูง รอพักก่อนค่ะ จะได้วัดได้ถูกต้อง ส่วนใครที่วัดแล้วความดันสูง จะให้รอพักอีกนะคะ" อสม. ทั้งห้าคนช่วยกันตรวจวัดความดัน โดยมีเจ้าหน้าที่พยาบาลหนึ่งคนคอยให้คำปรึกษา
"เมื่อสัปดาห์ก่อน เพื่อนพ่อมาฉีด ก็เลยรู้ว่าตัวเองเป็นโรคความดันสูง หมอเขาวัดและพักและวัดหลายรอบ อสม. ให้ไปพบหมอ ตอนนี้ก็เลยรักษาโรคความดันอยู่" เขาเล่าให้ลูกสาวฟัง
"อืมม มันก็ดีนะคะ หลายคนถ้าไม่มาฉีดวัคซีน ไม่ไปตรวจ ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองเป็นโรค" ลูกสาวเสริม
"อสม. และพยาบาลเขาเอาใจใส่ดี แต่เหนื่อยใช่ย่อยนะ ต้องแนะนำโรคอื่น ๆ คนเป็นร้อย" เขารู้สึกชื่นชมในความเสียสละ
สักพักเขาก็ได้รับการเรียกลำดับคิว การวัดค่าต่าง ๆ เรียบร้อย เจ้าหน้าที่รวบรวมเอกสารและส่งให้จุดคัดกรองประวัติต่อไป ที่โต๊ะซักประวัติ เจ้าหน้าที่ถามอย่างละเอียด ตรวจสอบทุกข้อ ใช้เวลาสักพักเพราะเขาอายุมาก แต่โชคดีที่ไม่มีโรคประจำตัว
เขามองไปรอบ ๆ คนที่มารับการซักประวัติ มีญาติมาช่วยบอกเล่า เพราะเป็นคนสูงวัยที่อาจจะจดจำได้ไม่หมด เจ้าหน้าที่หลายคนก็นำยาที่ผู้ป่วยนำมาแสดง มาตรวจสอบและปรึกษาคุณหมอประจำจุดฉีดยา เจ้าหน้าที่หลายคนต้องโทรศัพท์ไปสอบถามบุตรหลานผู้ป่วย
...วุ่นวายมาก ท่าจะเหนื่อย แต่ทุกคนก็ดูเต็มที่กับงานนี้มาก ...เขาคิดในใจและเดินไปรอที่จุดฉีดวัคซีน
เขารู้สึกไม่สับสน ไม่เคว้ง เพราะตลอดทางมีเจ้าหน้าที่ พยาบาล เภสัชกร คอยอำนวยความสะดวก สอบถาม และให้ข้อมูลเกี่ยวกับการเจ็บป่วยโควิด ข้อควรปฏิบัติในการฉีดวัคซีนเป็นระยะ เขาหันไปมองลูกสาว เธอนั่งชะเง้อมองดูพ่อด้วยความเป็นห่วง กังวล
...สมัยก่อน พ่อก็เคยอยู่ที่นั่งของหนู และหนูอยู่ที่นั่งของพ่อ ตอนที่หนูไปสอบแข่งขันครั้งแรก การฉีดวัคซีนทำให้รู้ว่า แม้ลูกสาวจะไม่ได้พูดแสดงความรักอะไรนัก แต่จริง ๆ แล้วเป็นห่วงและรักพ่อมากเช่นกัน...
เมื่อถึงคิวฉีด เขาสวมเสื้อหลวม ๆ มาจากบ้าน จึงไม่ยากอะไรในการเปิดแขนเสื้อ พยาบาลที่ฉีดยาแนะนำดีและปราณีตในการฉีด เขาไม่รู้สึกเจ็บมาก และเดินไปรอที่จุดพักสังเกตอาการ ที่ลูกสาวยืนรออยู่แล้ว
"เป็นไงบ้างคะ ปวดไหม แสบไหม หน้ามืดหรือเปล่า นั่งก่อนพ่อ ดื่มน้ำสักหน่อย นี่หิวหรือเปล่า ....." ลูกสาวพร่างพรูความเป็นห่วงออกมา เขายิ้มและบอกว่าไม่เป็นไร
ลูกสาวนั่งลงข้าง ๆ ผู้เป็นพ่อ และกดส่งข้อความถึงคนทางบ้านว่าตอนนี้ถึงขั้นตอนใดแล้ว ก็นับว่าไม่นาน แม้คนจะหนาตา แต่การจัดการลำดับทำได้ดี สถานที่สะอาด และเจ้าหน้าที่ทุกคนร่วมมือกัน ช่วยประชาชนเต็มที่
เขาเหลือบมองเห็นคนนอนอยู่บนเตียงสนาม น่าจะมีผลจากการฉีดวัคซีน แต่ดูไม่เป็นอะไร และเขาค่อนข้างสบายใจ เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่พยาบาลและเจ้าหน้าที่ฉุกเฉินพร้อมอุปกรณ์กู้ชีพครบ วางอยู่บนโต๊ะ คิดว่าหากเขามีอาการอะไร ก็น่าจะได้รับการช่วยเหลือได้ทันเวลา
ไม่นานก็ครบ 30 นาที มีคำแนะนำ มีการอธิบายการปฏิบัติตัวหลังฉีดวัคซีน มีใบนัดฉีดครั้งต่อไป เป็นอันเรียบร้อย
ลูกสาวพาเขาเดินออกจากห้องประชุมไปที่รถ ระหว่างทางเขาเห็นหัวหน้า รพ.สต. มายืนที่ทางออก กล่าวสวัสดี และขอบคุณที่มารับวัคซีน เขารู้สึกประทับใจในความร่วมมือของเจ้าหน้าที่ ที่ช่วยกัน ร่วมมือกัน ทำให้งานใหญ่งานนี้บรรลุผล ทำให้รู้สึกว่าแม้โรคและสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เราคนไทยจะไม่ทอดทิ้งกัน ช่วยเหลือกัน ให้พ้นผ่านไปด้วยดีได้แน่นอน
"พ่อรอหนูตรงนี้นะคะ เดี๋ยวขับรถวนมารับ แดดมันแรง เพิ่งฉีดวัคซีนมาใหม่ ๆ เดี๋ยวเป็นลม ...ถามจริง ไม่กลัวหรือตื่นเต้นเลยหรือคะ" ลูกสาวพูดยิ้ม ๆ แล้วเดินไปขับรถมารับ เขาไม่ได้ตอบลูกสาว และระหว่างที่รอรถมารับ เขายกโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์ แล้วคุยกับปลายสาย
"เรียบร้อยแล้วนะลูก ทุกอย่างเหมือนที่ลูกอธิบายไว้ทุกขั้นตอน พ่อทำตามเหมือนเห็นภาพไว้ก่อน จนน้องเขาตกใจว่าพ่อไม่กลัวเลยหรือ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวน้องเขาจะพาพ่อไปกินข้าวกลางวันแล้ว หิวแล้วล่ะ แล้วค่อยคุยกันใหม่ สวัสดีลูก" คุยจบ รถก็มาจอดตรงหน้าเขาพอดี
และจบที่ ...วันที่ร้อนระอุด้วยไอแดดยามสาย สุภาพบุรุษสูงวัยท่านหนึ่งขึ้นรถคันเล็ก ๆ ไปกับลูกสาว จุดหมายคือร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำรสเด็ดประจำตลาด
......
ขอขอบคุณและเป็นแรงใจให้ด่านหน้าที่ร่วมมือร่วมแรงกัน ช่วยกันฉีดวัคซีน ทำด้วยหัวจิตหัวใจที่เข้มแข็ง แม้งานจะหนักจะเหนื่อยก็ตามที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น